Dia siete
Vandaag togen we naar de Spaanse hoofdstad Madrid want het scheen dat er een feestje georganiseerd werd, en als de Spanjaarden ergens goed in zij dan is het wel in fiësta’s. Dat kun je wel gerust aan hen overlaten. Per auto gingen we naar het Atocha station en vanuit daar met de metro verder de bruisende stad in.
U mag het gerust weten vrienden en vriendinnen, de afgelopen tijd ben ik net als u en vele anderen geschokt door de vele aanslagen, terreurmissies en ander verschrikkelijk geweld, maar met name om de schietpartij in Orlando was ik erg verdrietig. Het in koele bloede neerschieten van mensen om hun seksuele oriëntatie kwam bij mij hard en recht in het hart aan. Het was natuurlijk de zoveelste in een lange rij van aanhoudend geweld en ik had het er met mijn lieve echtgenoot over en we vroegen ons af of dit zou ophouden en de mensen weer eens normaal gingen doen. Hij verwachtte niet dat dit op korte termijn zou gaan gebeuren, en ik dacht dat hij gelijk had en dat maakte mij een beetje terneergeslagen.
Dat gevoel werd gelukkig met een grote knal uit mijn lijf en leden weggeblazen toen ik het met kleurrijke en met regenbogen versierde metrostation van Chueca uitstapte en oog in oog stond met duizenden mensen met wie ik ogenschijnlijk weinig overeenkomst of relatie mee had, maar die er net als ik trots zijn op wie we zijn en dat we anderen de ruimte geven ook trots te zijn. Er hing een uitgelaten en relaxte sfeer ondanks maar ook dankzij de aanwezigheid van een grote politiemacht. Die heeft er voor zover ik weet voor gezorgd dat alles goed verliep en er geen debiele enkeling dit grote feest zou bederven.
De Madrid Orgullo is allang het het feest voor acceptatie van homo’s, biseksuelen, lesbiennes transgenders en andere allerhande sexuele variaties ontstegen. Dit feest is er voor iedereen en bijna iedereen was er ook. Ik heb duizenden mensen gezien en duizenden soorten mensen. En dat ontroerde me.
Maar tot zover de serieuze noot.
De rijkversierde straaten tussen Chueca en Puerto del Sol waren afgeladen vol met mooie mensen en er werd goedkope tinto de verano gedronken door tienermeisje die voor een opreden van een voor mij onbekende bekende Spaanse playback artiest kwamen, er werd op straat toneel gespeeld en vanaf de balkons met water gegooid, alles in een fijne feeststemming. We hebben genoten van een versgemaakte Japanse bao op het Plaza de Pedro Zerolo en er werd duur bier geschonken in de voor elke doelgroep wel een bestaand horecaetablisiment. En toen liepen we plotseling Miguel die wij kennen als de echtgenoot van onze vriend Luc daar tussen de 1,6 miljoen anderen tegen het lijf. Wat een toeval. De Mr Gay van Spanje hebben we helaas net gemist en terwijl de stad tot aan de nok toe volliep zijn wij veel te vroeg huiswaarts gekeerd want we konden maar beperkt parkeren en moesten nog dik een uur rijden.
Volgend jaar is het World Pride in Madrid. Gaan jullie mee?
Woordenlijst
Orgullo – Trots
