Dag 1

“Dobre dan!”, vrienden en vriendinnen van dit reisblog. Zo zeggen we “goedendag” hier in Hrvatska, dat in de rest van Europa Kroatië heet. Wij verblijven thans op het eiland Korčula, en wel in het havenstadje Vela Luka, dat dan weer letterlijk vertaald Grote Haven betekent, maar dat dan weer valse verwachtingen schept, want zo heel erg groot is het nou ook weer niet. Ja, wel groter dan die van Stari Grad, waar we het tweede deel van deze vakantie gaan doorbrengen, maar die is dan weer ouder.

Om alhier te geraken was bepaald geen sinecure kan ik u meedelen. Dit ondanks het feit dat onze vriend en part-time taxi-chauffeur Yoni precies op tijd met zijn van werk verschafte bolide bij ons voor de deur stond (hetgeen opmerkelijk is gezien hij zijn afspraken meestal in Jiddische tijd noteert), en wij dus ruim op tijd in de vertrekhal van Zestienhoven stonden, maar de chauffeur van de luchtbus was nog onderweg van zijn vorige bestemming en dus moesten we daar al een uur langer wachten dan afgesproken.

Gelukkig had ik tijdig de aankomst en vertrektijden van de veerboten naar de Dalmatische eilanden opgenoteeerd zodat ik wist dat we een ruime buffer hadden te Split, alwaar wij door de piloot werden afgezet. Echter, de buschauffeur die ons van de lucht- naar de scheepshaven bracht bleek ook geenszins van plan om op tijd te vertrekken en deed het rustig aan om zo mijn zorgvuldig ingeplande buffer om zeep te helpen. Dat heeft hij later ruimschoots gecompenseerd om met zijn bus, die aan het uiterlijk te zien de oorlog tussen de Serven en Joegoslaven nog had meegemaakt, met een gemiddelde snelheid van 133 km/u door de Splitse spits te duwen. Naar verluid zijn er geen slachtoffers gevallen, maar dat lag niet aan hem.

Dus kwamen wij ternauwernood 1 minuut voor vertrek bij de Ferry-haven op pier 25 (de pier die het verst van het busstation ligt natuurlijk) en zagen daar geen veerboot. Ik had de Airbnb app al opgestart toen mijn lieftallige echtgenoot hem waarnam. Ook deze zoetwaterkapitein had wat langer gedaan over zijn heenreis en dat moesten wij met ruim een uur vertraging bekopen.

Ondertussen liep onze reisleidster Mette Ida, een van Zweedsche bloede afkomstige blondine, al een uur op de kade heen en weer zich zorgen makend of wij dan wel of niet nog zouden arriveren. Het was inmiddels al 21.15 uur en nog geen boot te bekennen. En dat terwijl het Kroatisch elftal zich ferm staande hield in de wedstrijd tegen Argentinië die in het kader van het Wereldkampioenschap voetbal werd gespeeld. Toen wij de havenhoofden binnenliepen was het 0-1 voor de Kroaten en dat werd uitbundig met scheepshoornen gemeld. Toen we afgemeerd waren was het inmiddels 0-2 en de hele haven wist in een keer weer de knop van de claxon te vinden.

We werden door de zeer vriendelijke eigenaren van het door ons gehuurde huisje met onze bagage daar afgezet en weer teruggebracht naar het durp. We moesten natuurlijk nog even wat eten. Dat werd gezien het tijdstip niet meer dan een wagenwiel van een pizza met een litertje heerlijke rode wijn.

En toen, dames en heren, moesten we weer terug naar het huisje. Dat is nogal een uitdrukking voor wat we hebben gehuurd. Het is een Tiny-huisje dat om een bed is heen gebouwd en waar per ongeluk nog een plaats voor een tafel een een kitchenette was. En het ligt in the middle of nowhere, zoals we dat in goed Nederlands zeggen. We moesten daarvoor ook nog een berg over en dat op gehuurde mountainbikes zonder noemenswaardige verlichting en schamel werkende versnellingen.

Dat werd gezien de literfles wijn een barre tocht, en we hebben terstond besloten de fietsen voor extra milieu vervuilende scooters in te ruilen.

De eindstand voor Kroatië: 0-3!








[ad_2]

Source

17 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*