Dag 2 – Sa Pobla

[ad_1]
Sa Pobla 

Mallorca, net als Ibiza en Menorca een van de Spaanse Balearen (oeps, een pleonasme; Balearen zijn altijd Spaans) (Ok, niet in de achttiende eeuw toen door de Vrede van Utrecht Menorca en Gibraltar onder Engels bewind kwamen, en ook niet ten tijde van de Feniciërs, toen men hier nog nakende rondliep, maar ik dwaal af: kijk voor meer informatie over dit onderwerp maar op Wikipedia), is in deze tijd van het jaar al redelijk overspoeld met toeristen. En wij zijn daar natuurlijk ook schuldig aan, maar wij zijn niet het type massa-toerist, het type dat zich bij voorkeur in grote getale in gesorteerde groepen enclaveert, zoals de Britten hier in een naburig stadje plegen te doen. De fish-and-chips tenten draaien overuren en de fine fleur van het (voormalig) Verenigd Koninkrijk loopt in hun deftigste kledij in Andy’s Bar te lijndansen.

In het zuiden schijnt het niet veel beter te gaan, maar dan voornamelijk met onze oosterburen. We zijn van plan om er een dezer dagen eens een excursie naar te maken om te zien hoe men zich daar handhaafd.

Maar goed, ieder zijn meug, zij de boer en… ach u weet hoe dat verhaal afloopt. Wij zijn het liefst in de campo, en willen voornamelijk met rust gelaten worden. En goed eten. En een wijntje op zijn tijd (16.00 uur ev), en trachten de massa te ontlopen, en gaan op zoek naar daar waar de locale bevolking zich verschanst om te zien hoe zij het goede leven lijden.

Maar sommige ondernemende inlanders pogen hier elke toerist financieel een poot uit te draaien en dat is ze gisteren ook bij ons gelukt. Nietsvermoedend zijn we er met open benen en beide ogen ingetrapt en kregen we in een redelijk authentiek (want een dikke, shag rokende, ongeïnteresseerde camarero en een handgeschreven tapa menu) uitziend terrasje in Sa Pobla waarvan ik de naam niet zal noemen (El Pulpo Loco) voor drie tapa’s en twee glazen tinto een rekening gepresenteerd, waarvan ik het bedrag niet zal verklappen (€ 50,-) maar dit zijn we op het Spaanse vasteland niet gewoon!

Maar goed, lo hecho, hecho está (wat gebeurd is, is gebeurd); hadden we maar beter moeten opletten. Vandaag waren we wat later opgestaan dan gewoonlijk; waarschijnlijk waren we getroffen door een plotselinge oververmoeidheid vanwege het reizen en kwamen we pas ver na tienen uit ons bed en toen bleek dat we vandaag de finca inclusief zwembad en dakterras alleen en helemaal voor onszelf hadden, lieten we alle wilde plannen om naar Palma en zijn pittoreske kathedraal te gaan bezoeken voor wat ze waren en hebben heel de dag niets gedaan dan af en toe een verfrissend plonsje in het zwemparadijsje genomen en weer daarvan uit gaan rusten in de luxe ligstoelen. Dat hebben we aardig lang vol kunnen houden tot we bedachten om naar een van de afgelegen strandjes in het noordwesten af te reizen en daar de namiddag door te brengen.

Coll Baix heet het meest gesecludeerde strand van het eiland te zijn en we moesten erop voorbereidt zijn om na een onverharde rit nog een fikse wandeling te maken. Nu zijn wij wel wat gewend (zie daarvoor onze eerdere reisverslagen) en gingen bepakt en bezakt op pad. Eerst via de normale autoroute en daarna via een onverharde weg. Niets spannends tot nu toe. Maar de onverharde weg werd langzaam maar zeker ook een zeer onbegaanbare onverharde weg, en we besloten de rest met de voeten te doen. Het begon met een goed begaanbaar, maar stijl voetpad, dat zich allengs versmaldde tot het niveau ‘geitenpad’. Daarna werd het alleen maar erger en op enig ogenblik liepen we op richels. Maar we zagen het strand al liggen. Toch bleek al snel dat we beter onze bergbeklimmersuitrusting hadden kunnen meenemen, want het laatste stuk naar voornoemd strand betrof een afdaling boven uitstekende, in de zin van dodelijke wanneer je erop valt, rotsen en rotsblokken. Omdat inmiddels ook een groot gedeelte van het 220 meter brede strand reeds door omringende bergen in de schaduw lag, hebben we besloten om om te draaien en ons verlies te nemen. Het strand van Coll Braix hebben we gezien, maar we zijn er niet geweest, en ik denk dat dat ook niet gaat gebeuren. Gelukkig was er later op den dag goed eten en gekoelde Rioja. Hasta mañana!










[ad_2]

Source

2 Reacties

  1. Een zware dag dus, met een onbetrouwbare camarero als toetje. Daar gaan jullie niet meer heen, wel leerzaam dus. Ben heel benieuwd naar het verslag van de excursie naar Ze Germans

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*