11

[ad_1]

De tweede dag van ons verblijf in de Sierra de Gredos zijn wij op zoek gegaan naar water. Nee, geen drinkwater maar water om te zwemmen en af te koelen. Onze host Roland had ons verwezen naar de Picinas Naturales die hier veel voorkomen. Dat zijn met behulp van mensenhanden gecreëerde plaatsen langs een rivier waar met behulp van dammetjes en sluisjes poeltjes zijn ontstaan en waar men ook faciliteiten zoals parkeerplaatsen en picknicktafels heeft aangelegd. Ik hoef u niet te vertellen dat wij het kindvriendelijke gedeelte van onze vakantie al achter ons hebben gelaten en net blij waren met de kalmerende rust bij ons op de berg. Maar hij had wel een tipje: loop als het te druk is even stroomopwaarts dan kom je vanzelf weer een nieuw poeltje tegen.

De eerste zoektocht begon bij El Rasso, bekend om zijn opgravingen van een oud Keltisch dorp (=pleonasme want Keltische dingen zijn altijd oud) stuitten we op ouderloze schreeuwende kinderen, en de tip van Roland werkte hier niet want we werden tegengehouden door een afrastering met gesloten hek.

Omdat El Rasso wat hoger gelegen ligt, zagen we niet ver van ons vandaan een stuwmeer liggen, en wel het Embalse de Rosarita. Een googletje hierop leverde plaatjes van zwemmende mensen, en aldus togen wij richting het meer, dat toch nog een half uur rijden bleek. We zijn het halve meer langs gereden, maar konden geen plak vinden waar het niet verboden was om te bañeren, of waar geen hekwerken ons tegenhielden. En omdat het meer een redelijke omvang heeft en wij voor het donker thuis moesten zijn (lees: voor 21.30 in de supermarkt voor een fles wijn) maakten we op enig moment zonder nat geworden te zijn rechtsomkeert.

Tot zover dus onze zoektocht. Maar mocht u denken dat wij zomaar de moed opgeven, dan zit u dus fout! Des anderendaags zijn we gewoon 10 minuten rijden van La Parra naar de Playas Blancas gereden. Een keurig net aangelegd terrein met cafetaria (gesloten), toiletten (gesloten), vast opgestelde barbacoas (mag niet meer, dus dichtgemetseld) en wat al niet meer. Onze coche hebben we op een schaduwrijke parkeerplaats gezet, en we waren de enigen, dus wij ploften neer en namen een plons in het ijskoude maar kristalheldere water van de Rio Ramacastañas O Prado Latorre.

Tot een uur later. Op het verder totaal verlaten terrein kwamen drie Spaanse dames aan om hun middag gezellig samen door te brengen. Geen punt, maar Spaanse dames hebben een beetje de neiging hun stemmen te verheffen. Bij alles! Ook niet erg, maar waarom? moesten ze nu persé die picknicktafel achter ons bezetten? Er waren er nog ruim 25 andere beschikbaar! We hebben het nog een half uurtje aangehoord, maar hebben toen ons boeltje gepakt en de tip van Roland ter harte genomen. Een kleine 500 meter verder kwamen we in wat vroeger volgens sommige religies het paradijs moet zijn geweest. Ik denk dat de rotsen toentertijd iets zachter en comfortabeler moeten zijn geweest, maar verder: wat een heerlijke plek. Vandaag zijn we voor de tweede keer teruggekomen en het was er nog steeds even prachtig. Ook hier lekker geplonjerd, zij het voorzichtig want het kon een beetje gladjes zijn, ondervond ikzelf toen ik zonder vooraankondiging onderuit ging op een spekgladde rots. Gelukkig heeft niemand het gezien en is er geen filmpje van online verschenen.

Het gonst hier van de libelles, vlinders, kikkers en wat al niet meer. Ik heb Patrick echter maar niets verteld over die rivierslang die bij mijn eerst stap in het water verschrikt onder een steen dook. Anders was ie meteen vertrokken ben ik bang.

Morgen moeten we hier weer weg en gaan we een dagje citytrippen. Ik houd u op de hoogte!














[ad_2]

Source

3 Reacties

  1. Ik ben blij dat je de rivierslang tot het eind bewaard hebt, anders was ik afgehaakt. Te eng! En ja, ze schrikken meer van jou dan jij van hen enz maar ik had het ‘paradijs’ bij elkaar gegild vrees is (weet niet hoe dat met Patrick zit)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*