13

[ad_1]

Ik stond met tranen in mijn ogen toen we na aankomst uitstapten en de bosbranden in de bergen voor ons zagen. Het raakte mij diep zoveel vernietigende kracht te aanschouwen. Dat ik nu toch een olijk stukje hierover schrijf doet niets af aan de ernst van de zaak en is voor u ter leering ende vermaek en voor mij voor de therapeutische verwerking van dit drama.

We hoorden voor het eerst over de bosbranden toen we nog nietsvermoedend dat laatste glas wijn dronken op het terras in Salamanca. Toen ik de andere ochtend wat katerig wakker werd, was ik het eigenlijk al vergeten, maar facebookvriend Manolo had filmpjes gepost en ik zag dat het alleen maar erger was geworden. Vanaf toen was de brand continue in ons gedachten en moesten we bij iedere stap de situatie meenemen in de beslissingen. Gaan we wel of niet naar Carmen? Moeten we een alternatief gaan zoeken? We besloten geen paniekvoetbal te spelen, want dat zijn we niet goed in en vertrokken naar San Martin de Valdeiglesias waar we voor de vierde keer bij onze vriendin Carmen gingen logeren.

We waren op voorhand een beetje verbolgen want Carmen had óns huisje, waar wij áltijd logeren, al verhuurd aan voor ons twee totaal onbekende mannen en zouden we een van de andere huisjes toebedeeld krijgen. Andere? Ja, want Carmen is landeigenaresse van een finca met een behoorlijke lap grond met daarop meerdere bijgebouwen die vroeger als stal of arbeiderswoning dienden, maar tegenwoordig opgeknapt aan toeristen en particulieren worden verhuurd.

Maar, zo weten wij, het andere huisje wordt sinds enige tijd permanent verhuurd aan Patricia, met wie we weer een hartelijk weerzien hadden, en de andere stallen stonden twee jaar geleden al op instorten.

Maar wat schetste onze verbazing? Van de ruïnes van de voormalige olijvenopslag heeft zij een schit-te-rend huisje laten maken en daarbij niet op een of twee peseta’s gekeken. Nondeju wat een paleisje! Hier gaan wij het best nog wel een dag of 8 uithouden.

Maar toen zagen we dus de drie brandhaarden op de bergen voor ons, en één van de haarden had de potentie om, als er niet adequaat gehandeld zou worden, over het grondgebied van Carmen te trekken. Vooralsnog lag de haard aan de andere zijde van die berg, maar de wind stond voor ons ongunstig en nam in kracht toe, wat het blussen van zo’n brand alleen maar bemoeilijkt. Een van de andere haarden wat verder weg, was al wel over de top van de berg gekomen maar die helling liep van ons vandaan, dus daar zaten we niet zo over in. Ondertussen vlogen blusvliegtuigen en helicopters af en aan. Later vernam ik dat zo’n 350 brandweerlieden, militairen, vrijwilligers en andere functionarissen aan het werk waren om de branden te blussen.

Onze hostes was begrijpelijk zeer ongerust en duidelijk overstuur. Zij draagt de natuur en de leefomstandigheden van het buitengebied een warm hart toe, en heeft hier van een vervallen finca een mooi paradijsje gemaakt, en zij kon het niet langer aanzien en vertrok naar een van haar vriendinnen op veilige afstand van het inferno en raadde ons aan om ook te vertrekken. Niet om het gevaar, maar het argument was “zo kun je toch geen vakantie vieren”.

Daar waren wij het niet helemaal mee eens en in overleg samen met Patricia hebben we het besluit genomen te blijven, temeer omdat er positieve geluiden klonken dat de brand bijna onder controle zou zijn.

Zo doende vervolgden wij onze plannen en gingen een bezoekje brengen aan onze vrienden van bar restaurant El Pyama waar we zoals altijd hartelijk verwelkomd werden door Tony en Esperanza, die ook wel La Jefe (de Chef) wordt genoemd. Zittend op het terras samen met diverse andere leden van de locale bevolking leek het erop alsof er niets aan de hand was.

Toen we terug naar huis liepen en het al donker was konden we pas echt goed zien hoe verschrikkelijk ernstig de situatie was. In de verte zagen de branden woeden en zag het er onheilspellend uit. Op de berg voor ons scheen de situatie veel minder erg en leek het onder controle. Tevens was de wind 180 graden gedraaid en zoals ik later vernam is dat de redding geweest.

De afgelopen 24 uur hebben we ons continue via de officiële twitter en facebook accounts van de gemeente en andere instanties laten informeren over de situatie en geen moment de ernst hiervan gebagatelliseerd.

Gelukkig kregen we vanochtend bericht dat de brand onder controle was. Hulde aan de helden van de bomberos!

[ad_2]

Source