Alfarnatejo – dag 5

Het was vandaag aldus de 50e verjaardag van mijn echtgenoot en dientengevolge mocht hij dus bepalen wat voor activiteiten er vandaag zouden worden ontplooid. Dat werd vanzelfsprekend een dagje aan het strand.

Even leek het erop dat een opkomende zeemist roet in het eten zou gooien, maar gelukkig bleek die bij aankomst op het strand van Guadalmar vervlogen; sterker nog: het weer was perfect. Niet te veel wind, kalm zeetje, geen noemenswaardige toeristen of andere drukte. Nee het was een heerlijk dagje a la playa. En dat mede dankzij het klapstoeltje dat ik geheel belangeloos van de uitbater van logement El Aguila Libre mocht lenen. Ik krijg namelijk na 5 minuten op een te klein handdoekje op het zand last van mijn lenden, nieren en andere lichaamsdelen waardoor ik weer helemaal onder het zand kom te zitten, en ik dus het na 10 minuten al gezien heb. Een stoeltje is dan een uitkomst en heb ik het wat langer vol kunnen houden.

Na terugkomst werden we om de verjaardag van mijn man niet ongemerkt voorbij te laten gaan, door de waard en zijn lieftallige vrouw getrakteerd op taart met cava. Mijn echtgenoot ontkurkte de fles van de Spaanse, en tevens veel smaakvollere versie van champagne als een volleerd sableador en werd er getoost op de volgende 50.

Het oorspronkelijke plan om te gaan dineren bij een gerenomeerd Peruaans restaurant in de Andalusische hoofdstad Malaga, moesten we vanwege het inmiddels late tijdstip laten varen. Normaliter kijkt men in het Spaanse qua avondeten niet zo nauw, maar om nu om 23.30 aan te komen voor een 3-gangen menu, is ook hen te gortig. Dus werd er geopteerd voor het lokale restaurant Los Pireneos de la Costa del Sol, alhier in het dorp.

Dit dorp ligt op 700 meter hoogte in de bergen van Montes de Malaga en het wordt hier ook wel de Pyreneeën van het zuiden genoemd, vandaar de naam van dit restaurant dat wij al sinds jaar en dag frequenteren en waar we met de uitbater José Louis een warme band hebben.

Na wat raciones van overheerlijke dungesneden iberico ham en gamba’s pillpill had ik een entrecootje van ik schat zo’n 7 ons en een schier onmeetbare omvang dat ik in mijn eentje nooit weg zou krijgen. De helft hiervan is dus mee naar huis genomen voor onze viervoetige vrienden Feliz en Uk.

Na een Sol Y Sombra, de nieuwste trend in de Spaanse digestiven, die we van het huis kregen gepresenteerd was het wel weer welletjes en konden we nog net ons bed halen alvorens in een aan coma gelijkende slaap te storten.

Geef als eerste een reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*