Alfarnatejo – dag 6

Na al dat feestgedruis en strandbezoek hadden we vandaag een actieve agenda. Zoals ik eerder heb verteld zitten we in de bergen en het mooie daarvan is dat je bergwandelingen kunt maken. Het ontbreken van bergketens in ons thuisland verhinderd zulke exercities aldaar en aldus bijgevolg van zullen we zulks hier ten lande moeten doen waar men aan bergen en heuvels geen gebrek heeft. 

De kastelein van pension El Aguila Libre stelde voor om vandaag de bergketen tussen Villanueva del Trabuco en Alfarnate te bedwingen want hij had, zo bleek, een uitgestippelde route uitgeprint in handig A4 formaat waarmee we zo een uurtje of wat konden tippelen. Hij zou tevens met ons meelopen om ervoor te zorgen dat er geen Nerjalese toestanden zouden optreden en we dagenlang onvindbaar zouden zijn.

De altijd charmante waardin zette ons met haar pas geheel gerestaureerde automobiel op het startpunt van de route af en zo doende gingen we op pad. 

De eerste vier kilometer gingen lang een smal weggetje waar de vegetatie welig tierde. Gisteren had het hier nog wat geregend en het beekje dat voor de groenvoorziening zorgde kabbelde vrolijk met ons mee. 

Zo boften we maar weer want toen we langs de Fuente de los Cien Caño’s (de fontein van de honderd pijpen) liepen kwamen uit het merendeel van de pijpen water gestroomd, een fenomeen dat hartje zomer hier als uniek mag worden bestempeld en dat men rond deze tijd vanwege de droogte niet vaak ziet. 

Na telling bleek dat de fontein 101 pijpen had en begrepen we niet waarom dit in de  naamgeving nog niet was toegepast. Dat zal wel te maken hebben met de inmiddels vele vermeldingen in reisgidsen en YouTube video’s. 

En zo ging de wandeling over in een beklimming van de hoogste categorie en kwamen we al hijgend en de uitputting nabij aan de top. Maar wat een uitzicht hadden we. Bovendien werden we verast door een hele zwerm van 16 vale gieren en twee á drie slangenarenden die gelukkig en blijkbaar net geluncht hadden, want het scheen volgens onze begeleider zo te zijn dat wanneer deze aaseters en roofvogels echt honger hebben ze zelfs een mens kunnen verschalken. 

We hadden dus geluk en konden na het maken van een groepsfoto de afdaling inzetten, die zo mogelijk nog lastiger was dan de beklimming doordat het pad zeer tot heel zeer steile stukken bevatte waarbij we continue uit moesten kijken om niet op ons plaat te gaan. 

Tenslotte bereikten we voorspoedig de vallei van Alfarnate en ontdekten we bij toeval een shortcut door een amandel- e olijvenboomgaard waardoor we ruim een half uur eerder dan gepland bij het zwembad van Alfernatejo aankwamen alwaar we onszelf trakteerden op koude drank en warme hapjes. De gehele wandeling van bijna 15 km hadden we in 3 uur en 23 minuten afgelegd.

Later bracht onze chauffeuse ons nog wat zwemkleding en handdoeken zodat we nog even konden uitrusten aan de rand van het gemeentelijk zwembad dat uitgerust is met een restaurant en bar en zo kon het gebeuren dat we pas om 23.30 thuis waren. 

Geef als eerste een reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*