4

[ad_1]

Men wordt van vakantie vaak wat lui, en dat is naar mijn zeer bescheiden mening ook de bedoeling van dit evenement en zodoende besloten wij vandaag niet net als gisteren heel half Cantabrië door te crossen op zoek naar zee en strand, maar hebben we na het ontbijt met vers gebakken stokbrood van de campingwinkel de hele rit van 4 minuut 27 naar Sonabia weer afgelegd en hebben we onszelf na een korte wandeling maar weer nedergevleid. Althans, mijn echtgenoot. Ik heb mijn drone gepakt, want wie gaat er tegenwoordig zonder op vakantie en heb er wat rondgevlogen en hopelijk zijn de beelden goed gelukt, want ik ben nog maar beginnend piloot en het kabeltje om de drone te verbinden met de iPad ligt nog in Breda. De beelden volgen dientengevolge later.

Net toen ik de laatste noodlanding had gemaakt en mijzelf bij mijn echtgenoot had gevoegd, stak er een noordwester storm op waarbij het strandzand op ons strandgangers werd gestraald en waren wij genoodzaakt om elders een veilig heenkomen te vinden. Waar de overige bezoekers massaal de tassen pakte en huiswaarts gingen, plempten wij onze tassen 100 meter verder achter de duinen, want daar waaide het bijna niet. Een klein tukje later werd ik met een rood hoofd wakker want vergeten te smeren.

Uiteindelijk koelde het ook nog erg af en voerden wij ons plan uit om naar de volgende bestemming te verkassen: Castro-Urdiales, dat we vanaf nu voor het gemak maar Castro zullen noemen.

Castro is een bijna mondaine badplaats met lange geschiedenis. Prehistorische rotstekeningen hebben aangetoond dat dit toen al een populaire plaats was. Diverse Romeinse keizers hebben er vervolgens nederzettingen weggezet, die terloops in de vroege middeleeuwen weer door de Noormannen zijn geplunderd. De inquisitie heeft er daarna een klooster gebouwd, Franco heeft zijn ding gedaan, en de rest is geschiedenis.

In Castro is bij het Campo de Futbol een openbare camperparkeerplaats, maar die was toch kleiner dan het op Google Maps leek, maar toen er nog een vrouwtje in een oude Nissan vertrok, konden wij met wat passen en steken de camionette hier mooi kwijt.

Na een wandeling langs de boulevard zijn we in een van de straatjes daarachter in een van de duizend eettentjes terecht gekomen. Empenadas en hamburguesas vergezelden het menu van rode wijn en toen we vriendelijk toch dringend verzocht werden om na het toetje (rode wijn) het pand te verlaten, zijn we maar weer naar ons huis gewandeld.

Den andere ochtend zouden wij ons ontbijt gaan nuttigen in het honderd meter verder gelegen café restaurant Riomar dat ons eerder was opgevallen tijdens onze wandeling door de stad. Wij waren nog maar net op pad, of er stopten 3 grote bussen met Spaanse bejaarde toeristen die hetzelfde plan als wij hadden en een korte sprint onzerzijds behoedde ons voor ellenlange wachttijden in het etablissement. Een overbodige angst want de bediening was vriendelijk doch efficiënt en de ouwetjes werden met lichte dwang naar hun plaatsen gestuurd en ze moesten niet moeilijk doen. De tarta casada is óók lekker! Dat het een groot casa de pollo’s was namen we voor lief en namen gewoon nog n heerlijke bocadilla.















[ad_2]

Source

6 Reacties

  1. Verstandig om het tempo wat aan te passen, jullie zijn tenslotte in Espagna hè. Het is natuurlijk ideaal zo’n huis op wielen maar die parkeerplek is nou niet echt romantisch te noemen…en hoe oneerlijk is het dat Patrick nu al bruiner ziet dan de gemiddelde Spanjaard?! Jullie zijn 2 dagen weg

Reacties zijn gesloten.