Spanje juni 2016

Het zit erop amigos. We zitten in het vliegtuig terug naar Los Países Bajos en u mag het gerust weten: we hebben er de ju en de pee in. Ik weet niet hoe laat het was vannacht, maar in ieder geval te, en ook de de vele afscheidswijntjes hebben ons een zwaar hoofd bezorgd. Het is snel gegaan die veertien dagen, en we hebben veel plezier gehad ondanks dat het wat stroef begon omdat ons Pats zich de eerste dagen niet helemaal 100 procent voelde. Gelukkig heeft de Spaanze zon en het gezonde leven alhier ervoor gezorgd dat hij weer snel op de piernas was.

Daarna hebben we diverse malen ons strandje bezocht en hebben een lekker kleurtje opgelopen. Tevens hebben we veel in het kristalheldere water van het stuwmeer gezwommen. Dat was vaak om af te koelen, maar ik heb ook gewerkt aan mijn zwemtechnieken en heb veel gewerkt aan de kwinkslag waar ik aardig bedreven in ben geworden. Ik heb erg niet erg vaak gebruik hoeven maken van mijn eigengemaakte Sombrilla schaduwtentje want de drukte op het strand was met name doordeweeks niet noemenswaardig, ondanks dat ik dit nu toch benoem, maar dat is een taalkundige tegenstrijdigheid, en kon ik in de schaduw van de volop aanwezige pijnbomen mijn gevoelige huid en inhoud mijn tijd nutteloos doorbrengen en genieten van de natuurlijke dennengeur welke in geen vergelijk staat met die in potjes en spuitbussen.

Helemaal nutteloos was het natuurlijk niet. We hebben lichaam en geest de nodige rust bezorgd en opgeladen zodat we er tot de volgende vakantie tegen kunnen, en we hebben wat Spaanstalig boekjes doorgenomen om ons zo doende nog beter te bekwamen in de Spaanse taal. Ook kan ik u het boek “De Omweg Naar Santiago” van Cees Nooteboom van harte aanbevelen zeker als u liefhebber bent van Spanje en geïnteresseerd bent in de geschiedenis en historie van dit land, die voornamelijk uit oorlogen en bloedige strijd heeft bestaan, dat ik tijdens de vakantie heb verslonden. Niet letterlijk natuurlijk want er was voldoende normaal en lekker voedsel aanwezig en ik lees mijn boeken vooral digitaal.

De bezoekjes aan Madrid, Salamanca en Ávila waren onvergetelijk en bijzondere ervaringen zo u heeft kunnen lezen in mijn verslagen, waarbij de eerste twee in de categorie “grandioos” behoren en de laatst in “de moeite waard”. Verder hebben we heel wat tijd in ons eigen dorp San Martin de Valdeiglesias doorgebracht. Op een van de dagen mocht ik tijdens een rondje fotograferen in het dorp, gratis en voor niets de Sint Martinuskerk in om rond te kijken. Kom daar in Ávila maar eens om!

Verder valt er niet echt veel te beleven en dat is maar goed ook, anders waren we dag in dag uit bezig om alles mee te maken en daarvoor zijn onze vakanties niet bedoeld. Ook zouden er veel meer toeristen hun gewag maken, met de daarbij horende geluidshinder en overlast, en hoe zeer ik de lokale dorpsbewoners en ondernemers economische voorspoed en groei gun, ik ben erg bij deze vakantie geen enkele Engelse, Duitse, Belgische, Russische, Chinese, Brabantse of andere buitenlandse toeristen in het dorp zijn tegen gekomen, op die twee kaaskoppen na op onze eerste dag die ik in de wijngang van de Carrefour zag en die ik eerst het pand en daarna het dorp heb uitgejaagd.

Nou drijf ik weer over dat er niets te beleven valt. Dat is wel degelijk het geval. In het plaatselijk uit de 16e eeuw overgebleven, maar recentelijk gerestaureerde kasteel werd vrijdag nog een recitel opgevoerd waar we even naar hebben staan kijken, maar omdat we nog moesten eten, is dat niet lang geweest.

Op de finca was het aangenaam vertoeven waarbij er vooral van de rust werd genoten en natuurlijk van alles dat er mis ging. Ontsnapte dieren en uitgevallen elektriciteit waren altijd goed voor heerlijke verhalen. Met de paarden gaat het inmiddels goed en ik heb er, dankzij wat oudbakken brood een goede relatie mee opgebouwd. Ook met Juan gaat het weer prima. Gisterenavond zat hij weer bij ons op het terras. Kennelijk was zijn avontuur in La Mancha niet wat hij had verwacht, en heeft hij zijn stiel van afrasteraar weer opgepakt.

Tenslotte en inmiddels weer achter de laptop thuis zijn we al weer druk aan het plannen voor de volgende gelegenheid om naar España te verkassen. Als het mee wilt zitten zullen we Patrick zijn verjaardag in ons oude vertrouwde Andalusia gaan vieren en zoals het er nu naar uitziet zullen we dan toch ook naar de fiësta’s in San Martin de Valdeiglesias gaan. Daar zijn we door de waard en waardin van El Pijama op persoonlijke noot voor uitgenodigd en dat beloofd een waar spektakel te worden dat, gezien de wilde gebaren en uitbundige uitleg door Tony en Esperansa niet gemist mag worden. Vanzelfsprekend hou ik u daarvan op de hoogte. Voor nu: gracias Carmen Retuerce Velasco por la hospitalidad en u bedankt voor uw luisterend oog en graag tot snel!

Dia terce

El ultima volle dag van deze vakantie is aangebroken dames en heren, en dus zijn we vroeg opgestaan om de volle lengte van deze dag te kunnen benutten en alles nog een laatste keer te kunnen gaan doen. Zo heb ik vanochtend even mijn laatste keer hardgelopen richting het stuwmeer en ga ik zo meteen voor de laatste keer naar de supermercado voor de broodnodige laatste benodigdheden zodat we vanavond ons laatste vino tinto kunnen drinken. Het stemt melancholiek, maar gisteren is besloten snel hier terug te komen, want het is een ons voor de segundo vez erg goed bevallen.

Gisteren was een bewolkte dag die dus prima geschikt was om de turistico uit te hangen in het nabij gelegen stadje Ávila. Gelegen in de Spaanse hooglanden is dit op 1127 meter en 16 centimeter de hoogstgelegen stad van dit land en heeft als toeristische trekpleister een oude, uit de middeleeuwen stammende stadsmuur die het oude centrum volledig ommuurt en die in de avond ook sfeerverhogend verlicht wordt. In het oude centrum is Ieder pand ouder dan honderd jaar door het hotelleriewezen ingepikt en ingezet als slaapgelegenheid voor de vele toeristen die hier kwamen. Kwamen inderdaad, want het gaat kennelijk ook in deze branche niet echt denderend, want er stonden er al weer ettelijke te koop danwel leeg. Ook het groepje Japanners dat ijverig foto’s en video’s stond te maken bestond maar uit 7 oosterlingen terwijl navraag leerde dat dit voorheen er soms wel 20 waren.

Net zoals de even verderop gelegen stad Salamanca heeft men hier een vierkant plein, maar dat valt totaal in het niet bij dat van hun buurstad. Het stadje heeft dus verder niet echt iets bijzonders te melden, en ook de niet echt fraaie jaren 80 nieuwbouw die in dit centrum is weggezet vonden we op zijn zachtst gezegd foeilelijk, maar de wandeling over eerdergenoemde muralla biedt mooie vergezichten en is van harte aan te bevelen. Voor de liefhebbers van kathedraal- en kerkinterieurs is het in de kathedraal van Ávila te doen en kennelijk erg bijzonder want men vraagt per toerist vijf euro om dit te mogen aanschouwen. Caramba! Wij hebben dat niet gedaan en de vijf euro uitgegeven aan dure cola en de entree voor de stadsmuur. In tegenstelling tot Salamanca probeert men hier te Ávila zoveel mogelijk dineros uit onze zakken en portemonnees te kloppen en daar wij daar niet van zijn gediend, waren we er snel klaar.

Wij gaan zo weer naar het strand want de bewolking van gisteren is richting ons thuisland gedreven en er is vandaag geen wolkje aan de lucht. O wel. Even een leuke foto maken!

Ik houd het dus even kort en zal u morgen vergasten op een mooi overzicht van deze 14 dagen. Hasta luego!

Woordenlijst
El ultima – de laatste
Vino Tinto – drinkwater ?
Segundo vez – tweede keer
Turistico – toerist
Muralla – muurtje
Caramba! – goeie grutten!
Dinero – het slijk der aarde
Hasta luego – laters!

Dia once y doce

Ik loop hopeloos achter met mijn verslaggeving vrienden, en ik ben bang, nou ja, bang; ik bedoel te zeggen dat het zo goed als zeker is dat ik de afgelopen twee dagen niet zal inhalen. Dat is wat Spanje met je doet: mañana kan het namelijk ook.

Nu is er ook weinig tot niets noemens- of schrijfwaardigs gebeurd hier op de finca. Geen loslopend wild of huisdieren, geen ongelukjes waarbij lichte verwondingen aan hoofd of ledematen zijn opgelopen of andere zaken die zouden kunnen lijden tot een hilarisch lachwekkend verslag. Slechts lome dagen in de zinderende zon op ons strandje aan het patano de San Juan, waar, omdat het doordeweekse dagen zijn het er erg rustig is. De rust wordt enkel verstoord door het gesnerp van de daar aanwezige cicaden, die tekeer kunnen gaan als Spaanse mujeres die in discussie zijn over, tja welk onderwerp maakt niet uit, het klinkt in ieder geval goed door, maar net zoals de Spaanse mannen hebben we daar inmiddels een filter voor ontwikkeld en hoor je ze eigenlijk niet meer, en is het zelfs een handig hulpmiddel om in een middagslaapje te geraken.

Het strand is door zijn ligging maar slechts bij enkelingen populair, want je moet er via een slechte, onverharde weg naar toe, en eenmaal bij de parkeerplaats aangekomen dient er via een nog slechter pad afgedaald te worden naar het waterniveau. De parking is namelijk bovenop een berg welke gebruikt wordt om het water niet weg te laten lopen. En de afdaling is een pequeño huevo. De weg terug is slopend en slecht voor uw kuiten, en je gaat ervan zweten, terwijl je net opgefrist bent van het zuivere agua van het meer.

Hoy laat de zon eigenlijk voor het eerst in bijna twee semanas zich maar moei- en spaarzaam laat zien en gaat schuil achter een sluier van bewolking. Dit neemt niet weg dat het toch aangenaam warm is en het vermoeden rijst dat de dag niet minder loom dan voorgaande dagen zal verlopen, temeer omdat we gisterenavond bij onze vrinden van bar El Pijama het licht uit hebben gedaan na het consumeren van een aantal, hoeveel precies is niet bekend, consumpties rode, uit uvas verkregen drank, welke aanzette tot liederlijk gedrag tot groot vermaak van de dienstdoende obers die hun omzet voor die dag met de minuut omhoog zagen gaan.

El Pijama is een leuk café-restaurant met een geairconditioneerde binnen ruimte maar heeft zijn populariteit te danken aan het lommerrijk pleintje voor de deur alwaar het terras zich bevind. Onder de geleidde platanen is het er aangenaam koel en goed vertoeven, hetgeen kan leiden tot eerdergenoemde situatie.

Door de met rode wijn gesmeerde stembanden wordt het steeds makkelijk communiceren in het Spaans, en kunnen we inmiddels redelijke conversaties voeren, dat immers wel noodzakelijk is omdat eerder genoemd personeel en trouwens ook de rest van de dorpsbevolking geen andere taal dan het Spaans onder de knie heeft of machtig is. We zullen dus wel moeten, en al doende leert men, zo zegt het gezegde, alleen ben ik al het ayer geleerde vanochtend een beetje kwijt en heb ik geen idee meer waar we het over hebben gehad. Alhoewel, er komt weer wat terug. O jee.

Ahum, pues, vale… Ander onderwerp. Vandaag staat een bezoek aan het nabij gelegen stadje Avila gepland. Ik zal u later inlichten en voorzien van informatie over dit bezoek. Morgen…

Woordenlijst
Patano – moeras, maar hier is het stuwmeer
Mujeres – vrouwen
Pequeño huevo – eitje
Agua – water
Hoy – vandaag
Semanas – weken
Uvas – druiven
Ayer – gisteren
Pues – dus
Vale – oké

Dia diez

Omdat het niet altijd fiësta kan zijn (wie heeft dat trouwens bepaald vraag ik me af. Waarom zou dat niet kunnen? Ik zou met die persoon wel eens een hartig woordje willen spreken! Maar ik dwaal in de eerste zin al weer af) hadden we het idee om vandaag de dag eens wat cultureel verantwoordelijk door te brengen in plaats van weer de ganse dag te lamzakken in de zon. En dus hadden we bedacht om viajar a Salamanca. En omdat het todavia en aanhoudend warm is leek het ons een goed idee om dat niet midden op de dag te doen maar of in de ochtend of in de avond te doen. We kozen voor het laatste omdat we in de ochtend niet altijd even actief kunnen zijn en omdat er verhalen rondgingen dat Salamanca in de avond erg gezellig kan zijn. En het kwam goed uit want de buienradar.es had een buitje lluvia voorspeld juist op de tijd dat wij in de auto zouden zitten. En het als het dan eens regent in Spanje dan regent het ook goed! En toen we de aparcamiento in Salamanca in reden stopte het, zoals afgesproken met de dames en heren weergoden.

Salamanca heet de mooiste stad van Spanje te zijn en ik kan u vertellen dat dit helemaal correct is. Voor zover ik kan beoordelen natuurlijk, want ik heb wel een aantal Spaanse steden mogen aanschouwen, maar helaas nog lang niet allemaal. Maar we hebben het dan wel over het oude centrum natuurlijk. De rest van de stad is natuurlijk eind vorige eeuw uitgedijd en geëxpandeerd waarbij men het niet zo nauw heeft genomen met de architectuur als in de 16e eeuw toen het beroemde Plaza Mayor waarvan u hieronder een aantal fotografische hoogstandjes ziet is weggezet. Maar het mag gezegd worden: Salamanca es muy bonito!

La Dorada, zoals de stad ook wel genoemd wordt vanwege de gloed van de zonsondergang die de zandstenen gebouwen fraai belicht, heeft een fijne vibe zoals men dat heden ten dage placht te zeggen, en de vele studenten die de stad rijk is hebben het er ook zichtbaar naar hun zin.

De bouwers van de stad en zijn vele antieke bouwwerken hebben met vooruitziende blik de stad ingericht zodat deze voor de toeristen van deze eeuw vele bezienswaardigheden heeft. En dat terwijl toentertijd het fenomeen toerist nog niet eens bestond! Ook heeft er een of andere geinponem in de gevel van de nieuwe kathedraal (uit 1513) die uit een mix van Gotische en Renaissance stijlen bestaat bij een restauratie een ruimtevaarder in de versierselen verwerkt om te laten zien dat de kerk met zijn tijd meegaat.

Een ander grapje is de kikker die verwerkt is in de rijkversierde, in plateresco (de 16e eeuwse Spaanse kunststijl die wordt gekarakteriseerd door verfijnde aanwending van ornamenten in de architectuur) toegepaste hoofdingang van het universiteitsgebouw. Het verhaal gaat dat als je op eigen kracht de kikker vind tussen de ongeveer zevenhondervijendertigduizend andere ornamenten en versierselen, je een lang leven zal hebben. Of dat nu al dan niet voorspoedig zal zijn wordt er dan weer niet bij verteld. Ik had via via een aanwijzing gekregen dat de rana zich op een schedel bevond, maar het duurde toch vrij lang eer ik m gevonden had. Eigenlijk vonden mijn geliefde echtgenoot en ik dat het meer van iets anders weg had dan van een kikker. Als u de foto hieronder bekijkt en uw fantasie de vrije loop laat, dan zult u begrijpen waarom.

Na al dit speurwerk was het tijd voor een bezoek aan een van de vele musea van de stad, en wat bleek, op maandag (en dat was het toevallig op de dag van ons bezoek) zijn alle museï gesloten. Op een na: het San Patrick museum. De als museum verklede Ierse pub was dan cultureel niet heel verantwoord, maar ze hadden er goed bier!

Tevens hebben we een bezoek gebracht aan Palacio Monterrey, het vakantie optrekje van generaal Fernando Alvarez de Toledo, bij ons in de lage landen beter bekend als de duque van Alva, vijand van Willem de Zwijger, mede verantwoordelijk dat de oorlog met Spanje zo’n 80 jaar heeft geduurd en daarom gehaat door iedereen boven de taalgrens van Beligica. Voor de deur een flinke verwensing aan zijn adres geuit en daarna op zoek naar een voedzame maaltijd.

Als de avond is gevallen wordt het Plaza Mayor sfeervol verlicht en treden er diverse artiesten op van even divers allooi en kwaliteit. Echter de mariachi band van de Salamancaanse Universidad was toch wel een hoogtepuntje. Wat konden die zingen en spelen zeg! Omdat het toch vakantie was besloten we om het er maar eens flink van te nemen en op het plein zelf te gaan eten ondanks de door de vele bezoekers en toeristen opgedreven prijzen in de daar aanwezige horeca. Althans dat dachten we. Niets van waar! Zeer betaalbaar, voedzaam en lekker! Bravo voor Salamanca!

Het was dit keer slechts een bliksembezoek en een kort ook nog. Maar ik weet het zeker: we komen nog eens terug, want Salamanca is een perfecte bestemming voor bijvoorbeeld een lang weekendje weg. Tot zover Twee Op Reis.

Woordenlijst:

Fiësta – feest
Viajar – reizen
Todavia – nog steeds
Lluvia – regen
Aparcamiento – parkeergarage
Es muy bonito – is erg mooi
La Dorada – de gouden stad
Rana – kikker
Duque – hertog
Plaza Mayor – het grotere plein. Groter dan welk ander plein is niet bekend
Bravo – Hoera!

Dia nueve

U zult zich misschien wel afvragen, señores, of wij wel voldoende en gezond eten. Er komen immers verrekt weinig sfeerimpressies en foto’s met betrekking tot of met als hoofdonderwerp “de maaltijd” voorbij in deze reeks verslagen. Welnu, maakt u zich geen zorgen! Ik weet niet of ik het als eens heb verteld, maar wij schakelen bij aankomst in Spanje altijd meteen over in de Spaanse stand, en dat houdt in: men begint de dag met een kop koffie, natuurlijk gebrouwen in mijn eigen vertrouwde Bialetti potje en een licht ontbijt. Yoghurtje, bammetje, dat werk.

Dan, als er iets gedaan moet worden dan doen we dat in de ochtend. Op vakantie doen wij in principe vrij weinig, maar u kunt denken aan boodschappen, sporten en misschien nog een of twee activiteiten, maar op dit moment komt er niets boven. U kunt er vanuit gaan dat het in ieder geval, nou ja, in ons geval dus niet teveel is. Bij het tweede bakske nemen we een dulce. Eigenlijk is dat niet erg Spaans; een Spanjaard zal dit bij zijn eerste kop nemen, maar de locale gebruiken zijn dermate flexibel dat men ons hier niet op zal aanspreken of anderszins terechtstellen. Maar vreemd vindt men het wel.

En plots Is het dan ineens dos en la tarde en tijd voor de siësta. De gemiddelde Spanjaard moet dan zijn middagmaal naar binnen werken en dat moet snel gebeuren, want de met het eten gemoeide tijd gaat allemaal af van zijn middagslaapje. En daarin heeft de Spaanse cultuur met behulp van wettelijke verplichting iets op gevonden. Het menú del día. Restaurants zijn verplicht dit aan de Spaanse arbeiders aan te bieden in de vorm van een eenvoudig driegangenkeuzemenu tegen een vrij gunstige prijs, zo tussen de 9 en 12 euro. Daar kan je zelf niet voor in de cocino gaan staan ploeteren.

Nu is het gelukkig ook voor niet-arbeiders toegestaan van deze faciliteiten gebruik te maken en kunnen wij dus gewoon aanschuiven. De camarero zal u dan de gerechten van die dag opnoemen, en daarbij is het zorgvuldig opletten, want dat gaat in rap en vloeiend Spaans, bij voorkeur met een à twee dialecten. Eerst de primero’s waarbij u kunt denken aan een vaak koud geserveerd soepje, een ensalada mixta of een bord pasta met variërende saus. Ten tweede geeft u de segundo’s op die bestaan meestal uit een bijzonder grote lap carne of pescado met gebakken, gefrituurde of in de olijfolie geweekte patatas. “En groente?” vraagt u zich af. Nou verduras, daar zijn ze in Spanje niet zo van. Wellicht in de wat duurdere en dus meestal wat chiquere restaunts, maar niet teveel hoor. Alsjeblieft zeg. De comida gaat vergezeld van een bij de prijs inbegrepen glas wijn of bier. Frisdrank kost extra. Na deze twee gangen kunt u nog een postre bestellen zoals flan, torte de quesa of wat fruta, maar dat is niet verlicht; een kop koffie mag ook.

Dit alles speelt zich af in een tijdsbestek van zo’n drie kwartier tot maximaal een uur. U begrijpt dus dat er niet teveel tijd is voor opmaak en opsmuk, en het er soms wat laten we zeggen, eenvoudig uitziet, maar dat maakt hier niet uit. Als het maar lekker is. En als het niet lekker is, dan heb je als uitbater een probleem, want dan komt men gewoon niet meer. Er zijn namelijk restaurants in overvloed. Ik schat hier in het dorp één op de tien inwoners. En er staan er inmiddels ook een groot aantal leeg. Die hadden een slechte cocinero of een te frivole ober, want daar houden ze hier ook niet van.

Ik vertel u dit omdat wij bij het opsommen van de gerechten, soms, ondanks de geweldige Spaanse les van onze Luz soms niet begrijpen wat de ober loopt te brabbelen. Als we dan om verdere uitleg vragen, is het vaak wat meer duidelijk. Echter soms ook niet. En als we dan stoute schoenen aan hebben dan nemen we juist dat gerecht. Zodoende hebben we al vaak “anders” maar nooit verkeerd voedsel tot ons gekregen. Tot gisteren. Ik waarschuw u: hoort u een keer het gerecht “callos” vallen, pak dan uw biezen en ga ergens anders eten. Dit gerecht bestaat uit voormagen, pens en al het andere dat men eigenlijk bij het slachten wegmieterd, geserveerd in een vulgaire saus die het enige doel heeft de smerige geur van het vlees, waarvan ik me herinner dat mijn ouders het vroeger aan de hond gaven, te maskeren. Jakkie bah! Maar dit even tussendoor. Vergeten en weer verder. We kijken niet om. Gatver!

Maar zoals gezegd, dit was een voorval, het is eigenlijk altijd goed en vaak nog beter.

Dan is het eten voorlopig gedaan en begeeft men zich ten ruste tot een uur of vier, half vijf. Dan gaat men proberen het werk van die ochtend af te krijgen en dat is vaak lastig. Ik weet niet waarom maar dat is nou eenmaal zo. Omdat wij vrijgesteld zijn van enigerlij werk of verplichting kunnen we bijvoorbeeld naar het strand of iets anders onzinnigs gaan doen. En verstandig als wij zijn gaan we bij deze temperaturen pas rond deze tijd want anders hangen de vellen eraan, hoeveel olie en crème ge ook smeert.

Patrick zorgt altijd voor een bocadillo voor tussendoor en wat fruit voor daarna. Dat houden we dan tot acht, half negen, negen uur vol en gaan we ons maar eens verfrissen en drink ik meestal een tinto de verano. Dat is goedkope wijn aangelengd met Casera, een frisdrank met citroensmaak, maar ik gebruik fanta limon zero, dat is ook toegestaan, afgekoeld met wat ijsklontjes. Tegen tienen gaan we dan op zoek naar een terrasje om een drankje met een tapatje te nemen, en dan zit het er weer op. De volgende dag gaat weer precies zo. Behalve in het weekend, maar dat vertel ik nog wel een keer.

Blêäœgggghhh. Callos. Oefff.

Woordenlijst
Señores – dames en heren
Dulce – zoet broodje of cakeje
Dos a la tarde – twee uur in de middag
Siësta – middagpauze
Menú del día – menu van de dag
Cocino – keuken
Camarero – ober
Primero’s – voorgerechten, eigenlijk het eerste gerecht
Ensalada mixta – gemengde salade
Segundo’s – het tweede gerecht, meestal beschouwd als het hoofdgerecht
Carne – vlees
Pescado – in zoet- of zoutwater levende vaak afzichtelijke creaturen
Patatas – aardappelen
Verduras – groenten
Chiquere – is gewoon Nederlands voor deftiger
Comida – maaltijd
Postre – nagerecht
Flan – vanillevlaatje met caramel
Torte de quesa – kaastaart/cheasecake
Fruta – fruit
Cocinero – kok
Bocadillo – broodje
Callos – blêrch

De vakantie valt vies tegen vrienden en vriendinnen! Op ornithologisch gebied dan, he. Niet qua weer, sociabilidad en dergelijke; dat zit wel goed. Maar waar ik u vorig jaar hele verhalen kon vertellen over de koningsarend en de kierewiet, is het in deze tijd van het jaar maar een saaie bedoening voor een vogelliefhebber zoals ik. Het sterft hier van de mussen die naar men zou verwachten met deze temperaturen massaal van het dak zouden vallen, maar ze houden zich kranig en zijn volop in de weer met het vangen van diverse eetbare insecten, waar wij dan ook weer mee geholpen zijn. Verder heb ik de zwarte spreeuw vaak gehoord met zijn kenmerkende als ppjjjooeeii te omschrijven roep, maar slechts een maal live kunnen aanschouwen terwijl hij indruk aan het maken was op een femenino exemplaar. En ik meen tijdens een van mijn tweedagelijkse rondjes hardlopen een wielewaal te hebben gezien, maar helemaal zeker ben ik daar niet van, omdat genoemd exemplaar zich de vinkentering van mijn in galop zijnde lijf schrok en zich uit de vleugels maakte voordat ik goed en wel een zuiver beeld van de aves had.

En duiven. In het Spaans heten ze met een mooi woord palomas maar het blijven vliegende ratten. En volop in diverse soorten zoals Turkse, hout- en post exemplaren teveel aanwezig. Ik geloof niet dat ik veel duivenliefhebbers of melkers onder mijn lezers kan scharen, maar indien een van u toch deze hobby is toegedaan, mis sincero disculpas, maar ik heb gewoon een fikse hekel aan dit type vogel. Bah. Uit m’n huerto stelen, dat kunnen ze. En ik ben niet de enige die er zo over denkt. Vraag maar aan mijn teergeliefde suegra, en zij zal dit volmondig beamen!

Verder nog wat algemeen voorkomende species zoals de gewone alsmede de Iberische ekster en diverse soorten van de zwaluwfamilie maar dan houdt het echt op.

En terwijl aan dit stukje zat te werken zag ik bij mijn poezelige voetjes iets bewegen dat leek op een uit den kluiten gewassen regenworm maar een nadere bestudering wees uit dat dit een kleine slang bleek, en wel een tiflópidos, oftewel een wormslang, een ongevaarlijk reptiel dat in de campo veelvuldig te vinden is en ook nuttig is met betrekking tot het bestrijden van mieren en termieten die op het dagelijkse menu van deze serpent voorkomen.

En dan die burro, die zich bijna tweemaal aan dezelfde steen stootte. De steen in deze metafoor was een afgedekte antieke olijfpers die hier op het erf staat waar ik een foto van wilde maken. Terwijl ik het afdekzeil er vanaf haalde maakte ik een onverhoedse beweging met mijn cabeza en stootte daarbij tegen de hardijzeren slinger waarmee in vroeger dagen de pers werd bediend. Au. Heel erg au. En zo blijkt ook dat niet alleen wanneer u uw narís schend, uw aangezicht geschonden wordt, maar ook als u uw voorhoofd stoot. De foto is verder goed gelukt, al zeg ik het zelf, en bij het terug toedekken scheelde het een tiende van een millimeter of ik had die slinger bijna weer in mijn gezicht. Ik ga maar weer even liggen. Tot mañana!

Woordenlijst
Sociabilidad – gezelligheid
Femenino – vrouwelijk
Aves – vogel
Mis sincero disculpas – mijn immer oprechte en niet aflatende, edoch altijd gemeende excuses
Huerto – moestuin
Suegra – schoonmama
Campo – velden en wegen
Burro – ezel
Cabeza – hoofd
Narís – neus
Mañana – ooit

Dia siete

Vandaag togen we naar de Spaanse hoofdstad Madrid want het scheen dat er een feestje georganiseerd werd, en als de Spanjaarden ergens goed in zij dan is het wel in fiësta’s. Dat kun je wel gerust aan hen overlaten. Per auto gingen we naar het Atocha station en vanuit daar met de metro verder de bruisende stad in.

U mag het gerust weten vrienden en vriendinnen, de afgelopen tijd ben ik net als u en vele anderen geschokt door de vele aanslagen, terreurmissies en ander verschrikkelijk geweld, maar met name om de schietpartij in Orlando was ik erg verdrietig. Het in koele bloede neerschieten van mensen om hun seksuele oriëntatie kwam bij mij hard en recht in het hart aan. Het was natuurlijk de zoveelste in een lange rij van aanhoudend geweld en ik had het er met mijn lieve echtgenoot over en we vroegen ons af of dit zou ophouden en de mensen weer eens normaal gingen doen. Hij verwachtte niet dat dit op korte termijn zou gaan gebeuren, en ik dacht dat hij gelijk had en dat maakte mij een beetje terneergeslagen.

Dat gevoel werd gelukkig met een grote knal uit mijn lijf en leden weggeblazen toen ik het met kleurrijke en met regenbogen versierde metrostation van Chueca uitstapte en oog in oog stond met duizenden mensen met wie ik ogenschijnlijk weinig overeenkomst of relatie mee had, maar die er net als ik trots zijn op wie we zijn en dat we anderen de ruimte geven ook trots te zijn. Er hing een uitgelaten en relaxte sfeer ondanks maar ook dankzij de aanwezigheid van een grote politiemacht. Die heeft er voor zover ik weet voor gezorgd dat alles goed verliep en er geen debiele enkeling dit grote feest zou bederven.

De Madrid Orgullo is allang het het feest voor acceptatie van homo’s, biseksuelen, lesbiennes transgenders en andere allerhande sexuele variaties ontstegen. Dit feest is er voor iedereen en bijna iedereen was er ook. Ik heb duizenden mensen gezien en duizenden soorten mensen. En dat ontroerde me.

Maar tot zover de serieuze noot.

De rijkversierde straaten tussen Chueca en Puerto del Sol waren afgeladen vol met mooie mensen en er werd goedkope tinto de verano gedronken door tienermeisje die voor een opreden van een voor mij onbekende bekende Spaanse playback artiest kwamen, er werd op straat toneel gespeeld en vanaf de balkons met water gegooid, alles in een fijne feeststemming. We hebben genoten van een versgemaakte Japanse bao op het Plaza de Pedro Zerolo en er werd duur bier geschonken in de voor elke doelgroep wel een bestaand horecaetablisiment. En toen liepen we plotseling Miguel die wij kennen als de echtgenoot van onze vriend Luc daar tussen de 1,6 miljoen anderen tegen het lijf. Wat een toeval. De Mr Gay van Spanje hebben we helaas net gemist en terwijl de stad tot aan de nok toe volliep zijn wij veel te vroeg huiswaarts gekeerd want we konden maar beperkt parkeren en moesten nog dik een uur rijden.

Volgend jaar is het World Pride in Madrid. Gaan jullie mee?

Woordenlijst
Orgullo – Trots

Hola amigos vanuit mijn hangmat richt ik mij weer tot u en dicteer dit verslag met behulp van het geweldige Google Docs op mijn draagbare telefoon en de spraakherkenning functie die hierin is ingebakken het enige jammere is dat de spraakherkenning in het Nederlands geen interpunctie herkend zo u ziet is dit niet onoverkomelijk maar kan echter zeer verwarrend op u als lezer overkomen het is voor mij als verslaggever echter een fantastisch hulpmiddel en ik ga hier zeeën van tiempo mee besparen de spraakherkenning is echter niet geheel volmaakt soms krijg ik de vreemdste dingen als resultaat maar ik denk dat dit een kwestie van duidelijker articuleren is of het is die krekel op de achtergrond

Die dictafoon zullen maar even laten voor wat het is. Met de dedos de mano typen gaat eigenlijk ook prima. In het begin van de ochtend had ik nog een korte ontmoeting met Juan die op zijn minst gezegd stront chagrijnig rondliep omdat hij natuurlijk op zijn k***** (Haha die sterretjes worden automatisch geplaatst. Google Docs heeft ook een auto censuur functie LOL) had gekregen vanwege het losliggende en rondslingerende gaas. Ik probeerde hem nog wat op te vrolijken met een leuk grapje in het Spaans maar dat kwam niet goed bij hem over en hij stapte in zijn auto en reed zonder verder ook maar iets te zeggen huiswaarts. Ik geloof niet dat we nog snel iets van hem zullen vernemen. Naar verluidt is hij in La Mancha gids geworden van rondleidingen voor Don Quichotte kenners en fanatici.

Tijdens de lunch kwam Millie de Poes weer eens bij ons schooien. U kent haar nog wel van de verhalen van el año passado, toen zij nog een kitten was en net haar zusje Pillie had verloren door het onverantwoordelijke rijgedrag van Carmen, die daardoor de hele week overstuur is geweest. Millie is nu echter zelf bewust ongehuwde moeder geworden van twee kittens die echter nog een beetje mensenschuw zijn. En omdat wij vermoedden dat het dieet van de finca gatos slechts uit raton, vogeltjes die niet goed uitkijken, en ander af en toe voorbijkomend eetbaar gedierte bestaat, kan het volgens ons geen kwaad om de poezen eens flink te verwennen met kaasjes en worstjes en wat al niet meer ter tafel komt. Er staat Millie deze week ook nog een onaangename verrassing te wachten als zij hier in het dorp door de lokale veearts zal worden gesteriliseerd, om zodoende overbevolking van wilde katten op de finca en omliggende terreinen te voorkomen.

Verder is het vandaag lui stu€)57g#^£

O, sorry ik was even weg gedoezeld. De zon en bijbehorende temperaturen van tussen de 36 en 37° celcius beginnen hun tol te eisen. Neem daarbij het wiegen in de hangmat en de zwoele stem van Enrique Iglesias (een van de 16 niños van Julio) die via moderne draadloze technieken door een minuscuul klein speakertje op de achtergrond tot mij komt en u begrijpt dat ik af en toe de concentratie verlies.

Ik zou ook graag zo’ n leuke foto nemen met een klein wolkje en dan het standaardgrapje maken, dat ik overigens van @arendevries heb gestolen, over het al dan niet doorgaan van de barbacoa vanavond, echter zo u ziet op bijgesloten panoramafoto is er geen wolkje of vuiltje aan de lucht. En barbecuen is hier ook niet zo’n heel goed idee. Het gras is en de omliggende gronden van ons huisje zijn zo gort- en kurkdroog dat een vonkje genoeg is om de hele finca in lichterlaaie te zetten. Dus dat doen we maar niet. Bovendien cocino ik uit principe nooit op vakantie.

Dit was het voor vandaag. We vertrekken zometeen naar de Hispaansche capital om te kijken of er nog iets te doen is dit weekend. Daarover later meer!

Adios!

Woordenlijst

Tiempo – tijd, maar kan ook betrekking hebben op het weer
Dedos de mano – vingers. Niet te verwarren met dedos de pie, wat tenen betekent.
El año passado – vorig jaar
Raton – muizen, zowel knaagdier als computerbesturingsapparaat
Niños – kinderen
Barbacoa – barbecue
Cocinar – koken, cocino ik kook
Capital – hofstad danwel hoofdstad

Buenas dias Amigos,

Wanneer je zoals ik enige actividades deportivas ten uitoefening wilt brengen zul je dat hier in de Spaanse hooglanden ‘s ochtends moeten doen wanneer de allesverzengende hitte van de zon de koelte van el noche nog niet heeft verjaagd. Om ten laatste half acht zul je dan moeten aanvangen, anders is het te laat en is de kans op oververhitting te groot, met alle gevolgen, zoals blaren en thermische shock, van dien.

Daarna, genietend van een eenvoudig yoghurt-met-fruit desajuno en een taza zelfgebrouwen, jawel, met de originele Bialetti mocca-expres welke ons op alle viajes vergezeld, heerlijke koffie, bedacht ik me dat het vandaag moeilijk zou worden een verslag te schrijven. Vanwege de de warmte, die net nog aangenaam aanvoelt wanneer men in de schaduw vertoefd, hadden we niet zoveel energie om teveel activiteiten te ondernemen. Nu zijn wij ook heel goed in het niets doen en hebben, om dit hoy zo goed mogelijk te kunnen doen, de hamaca en strandbed opgetuigd op een stuk van het landgoed wat we aanvankelijk de heksenkring noemden, maar navraag bij de eigenaresse leerde dat de officiële naam Los Viejos Olivos is, dat staat voor De Oude Olijfbomen. Dit is een door Carmen gecreëerde lugar die, omdat ze de omringende olijfbomen niet of nauwelijks snoeit, de hele dag door schaduw brengt. En daar hebben we zo’n beetje de dag versleten. Spannend he?

Ik zou dus kunnen gaan vertellen dat ik daar een stukje heb geschreven over de ontsnapping van de caballos en de daaropvolgende stroomuitval, door een raaf veroorzaakt, maar dat zou een soort schriftelijk Droste effect creëren en dat is irritant. Welk effect? Hoor ik u vragen. Het Droste effect. Dat komt uit de fotografie en schilderkunst en is genoemd naar de bekende chocolade- en cacaofabrikant die een blik cacao op de markt bracht met daarop afgebeeld een zuster die een dienblad vasthoud met daarop hetzelfde blik als dat waarop zij afgebeeld staat en wat dus een tot in het oneindige reeks van herhalingen resulteert, ware het niet dat dit al snel tot niet meer waarneembare resoluties leidt. Nou, ja u begrijpt wat ik bedoel.

En net toe ik me bedacht dat we het verslag maar zouden laten voor wat het was, brak er toch weer paniek uit. Wat bleek? Onze Juan, die ik ayer nog enorm opgehemeld had vanwege zijn ongekende kwaliteiten alsmede zijn vakkennis betreffende weilandscheidingen, had toch ernstige steken laten vallen en was vergeten een rol grofmazig gaas op te ruimen, waardoor dit nu omwikkeld was om het been van een van de daar in de wei loslopende merries, welke daar overduidelijk last van had en omdat paarden nu eenmaal niet het technisch inzicht hebben dit zelf op te lossen, was er toch een probleem ontstaan. Ik zag dit met lede ogen aan en besloot om, temeer dat de merrie zelf vruchteloze pogingen ondernam, maar een handje te gaan helpen. De yegua was op zich allervriendelijkst en ik kon haar zonder problemen benaderen. Even was ik bang dat zij met haar poot, discúlpeme: been zou gaan trappen, waar paarden nu eenmaal om bekend staan, maar omdat dit toch in het gaas gevangen zat, was deze angst onterecht. Over die drie andere benen had ik verder nog niet nagedacht. Voorzichtig heb ik toen met wat gewrik en getrek uiteindelijk het gaas weten te verwijderen en de merrie liep even later dankbaar terug de wei in, en ik kreeg ter plekke de bijnaam El Salvador toebedeeld.

Het gaas had echter in mijn vinger geprikt waardoor een klein gaatje was ontstaan waar nogal wat bloed uit vloeide, waardoor dit erger leek dan dat het was. Carmen, bezorgd als zij is, bood direct aan om naar het dichtstbijzijnde hospitaal te rijden, maar ik kon haar overtuigen dat dit ook met behulp van het handige spuitbusje met vloeibare pleister van het Kruidvat, welk ik altijd bij de hand heb, gerepareerd kon worden. Je bent gecertificeerd BHV-er of niet.

Daarna nog een spelletje Spaans Monopolie gespeeld met Aaron, het zevenjarige zoontje van onze buurvrouw Patricia, die hier permanent resideert. Door de korte aandachtsspanne van Aaron, die de huur en andere kosten gewoon uit de bank betaalde, want zijn dinero was van hem, heeft het potje gelukkig niet erg lang geduurd.

Wat een dag. Gelukkig was er nog een flesje vino tinto.

Woordenlijst
Buenas dias – goeiendag!
Actividades deportivas – sportieve activiteiten
El noche – de nacht
Desajuno – ontbijt
Taza – tas ofwel kopje
Hoy – vandaag
Hamaca – hangmat
Ayer – gisteren
Lugar – plaats, plek
Caballos – paarden
Ayer – gisteren
Yuega – merrie
Discúlpeme – excuseert u mij.
Dinero – geld, het slijk der aarde
Vino tinto – rode wijn, hemelse drank gemaakt van blauwe druiven

¡Qué dia! Alles wat maar verkeerd kon gaan ging ook verkeerd vandaag mis amigos! Patrick werd om 7 uur ruw uit zijn slaap gewekt door, zo hij dacht, Carmen die op ons terras heen en weer liep, maar het bleek een uitgebroken paard uit de weide van de buurman te zijn. Deja vu hoor ik u roepen, en dat klopt. Vorig jaar hebben we precies hetzelfde meegemaakt toen Mijndert zijn heil buiten de wei ging zoeken, en ik de oude Tomás een of twee handjes heb geholpen om de zaken weer op orde te krijgen. Daar ik nog de schone slaap der onschuldigen sliep, is het grootste deel van de consternatie aan mij voorbij gegaan, maar toen Carmen wel op het terras verscheen was dat ook gedaan. Uitbundig als zij kan zijn ging ze te keer tegen het palen- en afraster bedrijf dat in haar ojos een belabberd resultaat had opgeleverd en eiste dat dit rapido werd opgelost. Daarbij maakte zij overbodig gebruik van haar gsm, want de goede man had haar ook zonder kunnen horen. Gelukkig stuurde hij een van zijn bekwaamste medewerkers namelijk Juan. Juan die volgens mij niet ouder dan 27 kan zijn, is een vakman in het repareren van hekwerken en doet dat bij voorkeur met ontbloot en fraai bovenlijf en slechts gekleed in een net te strakke korte broek. Caliente! Ik heb steeds goed opgelet of alles wel goed ging en of Carmen hem niet te veel afleidde.

Maar toen sloeg het noodlot toe en de stoppen door. Ook bij Carmen. We hadden van het een op het andere moment geen stroom meer en dat is ook voor ons een kleine ramp gezien het aantal oplaadbare apparaten dat dagelijks in de stopcontacten hangt. En dan heb ik het nog niet eens over de wijn in de koelkast. Ai dios mio! Een paar telefoontjes later bleek er een parajo (waarschijnlijk een raaf) tegen een van de contactpuntjes van de elektriciteitsmast in de omgeving te zijn gevlogen en daarbij geroosterd het leven had gelaten, en waardoor de halve valei nu zonder electriciteitsvoorzieningen zat. Er zat volgens Carmen niets anders op dan te wachten en dat deed zij ook prompt, haar werkzaamheden (waar volgens mijn helder inzicht geen spatje stroom voor nodig was) kwamen nu even op de tweede plaats.

Praktisch ingesteld als wij zijn gingen we para caminar en zijn gaan lunchen bij het zwembad waar het menu del dia bestond uit gazpacho, emperador en crema vanilla. Toen we een uurtje later weer op de finca waren was alles weer normaal en hoefden we ons geen zorg te maken over de temperatuur van de rode wijn die hier, jawel, koud gedronken wordt, hetgeen bij 36° een aangenaam verkoelend effect resulteert.

Daarna nog een paar baantjes in het stuwmeer getrokken en de avond afgesloten bij restaurant El Pijama met een drankje en een hapje, de problemen van de ochtend raakten snel op de achtergrond en ik ben benieuwd wat de volgende dag zal gaan brengen. Una vida dura zo’n vakantie!

Woordenlijst
¡Qué dia! – wat een dag!
Mis amigos – mijn vrienden
Ojos – ogen
Rapido – stante pede
Caliente – warm, heet
Ai dios mio! – o mijn god!
Para caminar – de kuierlatten pakken
Menu del dia – menu van de dag. 3 gangen en een drankje dat tussen de 9 en 12 euro kost en geserveerd wordt tussen twee en half drie. Ieder restaurant is bij wet verplicht een menu del dia aan te bieden.
Gazpacho – koude soep van komkommer, tomaat en een vleugje knoflook
Emperador – zwaardvis
Crema vanilla – crème brule maar dan met kaneel ipv geblakerde suiker
Una vida dura – een zwaar leven