Portugal 2015

Hoera!! Eindelijk heb ik ‘m gezien, dames en heren. Ik heb hier niet over een of andere geestelijk of spiritueel leider of hėt licht. Neen, ik heb het over de Hop. De Upupa epops. In 1758 voor het eerst benoemd door Karel Linnaeus en die ik sinds mijn goede vriendin Lucy mij er in 2004 een tekening van liet zien, nimmer in levende lijve gezien heb. Tot nu dus. Ik heb er zelfs een zeer schimmig bewijs van getrokken met mijn handig formaat pocketcamera die normaliter zeer goede foto’s schiet, maar door de afstand, de boom, de megazoom en door het schichtige karakter van voornoemde vogel, toch wat aan de wazige kant is. Maar het is onmiskenbaar de Hop. We hadden het er een paar dagen geleden nog over met Marjo, die een van de twee vakantiehuisjes op haar prachtige grootgrondgebied aan ons verhuurd, en ook zij stond versteld dat ik er nog nooit een gezien had.

Maar gelukkig had ik vandaag niet zo’n strandzin, en heb ik nadat ik Patrick voor de woelige baren had afgezet een toertje in de omgeving van de Vale de Lama gemaakt, dat niet verwijst naar het schaapachtige, spugende kameeldier. Neen, dit staat voor Vallei van de Modder. En hier vind je dus bijvoorbeeld een oesterkwekerij. Deze culinaire hoogstandjes gedijen kennelijk erg goed in deze zilte modderpoelen. En omdat dit een ecologisch beschermd gebied is, zijn er talloze soorten vogels te vinden. Ik heb bijvoorbeeld de Kleine Zilverreiger waargenomen, alsmede de Steenloper en een soort van Sperwer, een Flierefluiter en nog veel meer specimen die ik nog moet naslaan. En op het braakliggend terrein van een verlaten en vervallen ruïne, maar met een werkelijk fenomenaal uitzicht dus ook de Hop. Lekker met een chocolade-pepersausje!

Morgen moeten wij helaas de reis huiswaarts weer aanvangen. Ik hoop het er allemaal nog ligt daar aan de Noordzee. We hebben ons de afgelopen dagen een beetje afgesloten van alle ellende die de afgelopen maanden schering en inslag is en waarmee we dagelijks via de media om de oren worden geslagen. De met satelliet uitgeruste smart-tv is niet aan geweest, het ultrasnelle glasvezelinternet hebben we alleen gebruikt om koddige fotootjes te uploaden en op de radio zingt Etta James in een eeuwigdurende playlist. Er zijn tegenwoordig ook Struisvogels in de Algarve te vinden, zij het slechts tijdelijk.

Vergissen is menselijk zegt men wel eens, maar het kan ook zeer slecht zijn voor de gezondheid, zo ontdekte ik hedenochtend. Van de vliegtuigmaatschappij kreeg ik keurig netjes een e-mail om toch alvast maar in te checken voor onze terugvlucht. In eerste instantie twijfelde ik nog, want daar was nog tijd genoeg voor. Maar vooruut dan maar, dan is dat ook weer gedaan, en hoef ik daar niet meer naar om te kijken dacht ik bij mezelf. Dus zo doende kreeg ik een instapkaart toegewezen en ik denk nog, “hè. waar is die van Patrick dan gebleven?” Al zoekende bekroop mij al snel het onbestemde gevoel van “het zal toch niet zo zijn dat …”. Maar het werd gelijk al duidelijk. Ik had maar voor één persoon een retourticket geboekt, en daar ging mijn ochtendrust en bloeddruk. Maar koelbloedig als ik ben had ik 10 minuten later ondanks hartkloppingen en trillende vingers een terugreis voor mijn wederhelft geboekt en kon het normale ochtendritueel aanvangen. Heeft me maar 30 euro en tweeëneenhalve week van m’n leven gekost. Ik heb maar snel een kop koffie met een pastel de nata genomen om te kalmeren.

Toen we de eerste dag aankwamen hebben we zoals ik u heb verteld de nodige eerste levensbehoeften ingeslagen en inmiddels 3 dagen verder bleek die doos wijn die nog steeds onaangebroken op tafel stond wellicht iets te veel van het goede. Dus ik met die doos onder mijn arm terug naar Fonseca’s om in mijn beste Portugees te vragen of ik mocht ruilen. Nu spreekt The Fons zeer goed Engels en waren al mijn hakkelende pogingen dus overbodig. Het was natuurlijk geen enkel probleem Fons is een aardige kerel en allang blij dat wij de locale nering supporteren in plaats van naar de in de nabij gelegen hypermercado Pingo Doce ons geld te verbrassen. Dus ik het pak omgeruild voor een bescheidener fles en wat overige benodigdheden ingeslagen. Het was tenslotte Sint-Pannekoek vandaag! Uiteindelijk moest ik 80 eurocentjes bijbetalen en jawelhoor, daar stond mijnheer Grootens zonder portemonnee bij de kassa. Die zat natuurlijk nog in mijn broek van gisteren. Dat ik af en toe niet moe wordt van mijzelf is louter te wijten aan mijn kalme inborst en een handvol overige kwaliteiten, waar een goed geheugen en systematiek er geen van zijn. Met 100 excuses legde ik het probleem uit en of ik de boodschapjes even apart kon leggen en dat ik zometeen, terug zou komen om met geldbuidel om alles recht te zetten. Nou daar kwam niets van in. “Neem mee die zooi en ik zie oe morgen wel weer met die 80 cent. En nou wegwezen” zei d’n Fons. Dat kan toch alleen maar hier.

Wat is dat toch heerlijk wakker worden, lieve vrienden. Broek aan, koffie zetten en lekker buiten genieten van een ontbijtje in de opkomende ochtend. We zouden het vaker moeten doen, maar ja, ik heb begrepen dat de temperaturen vandaag in Nedeland en omstreken van typisch Hollandse aard waren, en dat zelfs die man die uit liefhebberij in water met ijsklontjes slaapt een extra dekentje uit de kast had gehaald.

Na een fijne ochtendwandeling richting de biobakker die zijn brood hier in het dorp op hout gestookte ovens bakt kwamen we ook langs een weitje met lieve en schattige biggetjes al dartelend in de ochtendzon. Moeder de zeug was waaks en allert en voorkwam dat ik een nieuw knuffelhuisdier mee huiswaarts zou nemen. Gelukkig had de bakker ook troost-pastelroom gebakjes dus is dat allemaal nog goed gekomen.

Vanwege het feit dat dit uitje pas heel erg last minute is geboekt heb ik me niet goed voor kunnen bereiden om mij het Portugees een beetje eigen te maken, hetgeen resulteert in een hardnekkig “gracias” en volmondig “hasta luego” in plaats van het gebruikelijke “obrigado” en “até brev”. Ze moeten het mij ook maar niet kwalijk nemen, want ondanks dat ik een redelijke basis Spaans machtig ben, lijkt het Portugees in niets daarop. Deze taal is verwant aan het Oud-Romaans, Duits, Zweeds, Pools, Schots, Gronings en een beetje Russisch. Althans, zo komt het op mij over. Maar met onze handen en voeten komen we echter een heel eind. Zo kon Patrick zonder met zijn ogen te knipperen foutloos een slof sigaretten bestellen bij de zus van Fonseca die handelt in tijdschriften, rookwaren en wierookstokjes.

De ochtend was dus weer nuttig besteed en was het tijd voor het middagprogram: luieren aan zee. Inmiddels zijn wij daar door jaren van oefening beiden heel bekwaam in geworden en kunnen we dat ondanks alle ellende uren volhouden. Gisteren hadden we zoals vermeld een voorproefje en had ik met mijn klein teentje voorzichtig de temperatuur van de Middellandse Zee bepaald. Vandaag de stoute schoenen uitgetrokken en een plons in het koude nat genomen. Voor de foto natuurlijk want het viel mee, maar ik was na 10 seconden toch redelijk onderkoeld en voelde het gevoel uit mijn benen wegtrekken. Maar op het strand gold een gevoelstemperatuur van 23° en was ik in geen tijd weer opgewarmd zodat ik mezelf ongegeneerd in een middagdutje kon storten.

Voor de avond stond een bezoekje aan Domingos op het programma. De Kip, zo wordt hij hier ook wel genoemd, want hij heeft alleen kip op het menu. Met friet. En de kip wordt op zeer hete grill in 53 seconden zwart geblakerd zodat ie nog lekker sappig is. Zalig! Echter gaat het kennelijk weer erg goed met de Algarfse economie want De Kip is op zater- en zondagavond gesloten. Gelukkig was onze andere favoriet Lopu wel open en ondanks dat het niet op het menu stond, kon ik hier wel een heerlijk kippetje bestellen. Dat kan hier gewoon. Jammie!

Nou, vooruit dan maar. Op veler verzoek van Caroline de Ruiter zal ik u verslag doen van dit korte lang weekend in het Portugese Odiaxiere (Oh-die-assjer), een dorp ten westen van Portimao en ten oosten van het schattige plaatsje Lagos, waar je indien je niet goed oplet in een oogwenk voorbij gereden bent.

Wat is dat toch met vakanties, vrienden, dat deze zo gepland worden dat je op ontaarde tijden de wekker moet zetten om eens lekker te kunnen uitrusten? Het was hedenochtend weer niet anders en om 4.00 uur (GMT +2) stonden wij weer naast ons bed, klaar om de koffer te pakken, want met alleen handbagage is dat natuurlijk een fluitje van een cent, zoals we dat in Breda zeggen. We hadden een afspraak met een van de weinige Nederlandsche vliegtuigmaatschapijen dat zij ons van Eindhoven naar Faro in de Algarve te Portugal-Zuid zouden transporteren, en dat deden zij deze keer zonder enige vertraging of andere oponthoudingen. Dat is wel eens anders gegaan!

Bij de autoverhuur ging het wat minder soepel omdat de pincode van mijn kredietkaart uit mijn geheugen was gewist. Na twee foutieve pogingen maar gevraagd of er alternatieven bestonden. Nu is Goldcar, want daar hebben we het over, zeer bekwaam en kundig in het poten uitdraaien van argeloze en vooral buitenlandse toeristen, maar dan hadden ze aan mij toch een slechte! Dus hebben we maar gewoon die 85 Portugese Euro’s op tafel gelegd om maar niet met de trein naar onze eindbestemming te hoeven. Waren we wel extra verzekerd tegen spiegelschade. Pffff….

Het zal wel aan de historische Engelse overheersing uit 1823 liggen, maar Portugal heeft als enige land van het Europesche vasteland een afwijkende tijdzone zodat we lekker vroeg op onze bestemming aankwamen. Als altijd werden we hartelijk verwelkomt door Marjo en Peter met een heerlijk bakkie en een Pastel de nata, een hier ten lande wereldberoemde lekkernij van bladerdeeg en vanilleroom die zelfs de meest rechtgeaarde atheïst doet weifelen in het bestaan van de hemel.

Daarna zijn we als altijd onze victualiën gaan inslaan bij Fonsesca, de plaatselijke kleingrutter en in de Odiaxerse versie van de Markthal in Rotterdam. In de Zuid-Europese landen stikt het van de overdekte markten, want in de volle zon uw vis te gaan staan te verkopen, is doorgaans geen succes. Ze zijn echter niet van het ultra-trendy-hipsterniveau als de voornoemde in R’dam. Maar daar staat tegenover dat we met een tas vol verse groente, fruit en eieren voor 3 euro naar buiten liepen. Daar mag je in Rotterdam nog niet eens voor naar binnen.

Daarna een voorzichtige poging ondernomen om het strand uit te proberen, en ook dat lukte prima. Ondanks vreemde blikken van sommige locale inwoners op onze korte broeken midden in de winter vonden we het zeer aangenaam vertoeven in de 20° aan zee.

Verder was het een dag zoals normaal. Eten bij restaurant Aquario, waar we veel te vroeg waren, want de kok begon pas om 19.00. Dus alvast maar een wijntje vooraf en na afloop nog heel even een bladzijde in m’n boek gelezen, maar toen vielen de luiken echt toe.