13. Fin

Het zit erop amigos. We zitten in het vliegtuig terug naar Los Países Bajos en u mag het gerust weten: we hebben er de ju en de pee in. Ik weet niet hoe laat het was vannacht, maar in ieder geval te, en ook de de vele afscheidswijntjes hebben ons een zwaar hoofd bezorgd. Het is snel gegaan die veertien dagen, en we hebben veel plezier gehad ondanks dat het wat stroef begon omdat ons Pats zich de eerste dagen niet helemaal 100 procent voelde. Gelukkig heeft de Spaanze zon en het gezonde leven alhier ervoor gezorgd dat hij weer snel op de piernas was.

Daarna hebben we diverse malen ons strandje bezocht en hebben een lekker kleurtje opgelopen. Tevens hebben we veel in het kristalheldere water van het stuwmeer gezwommen. Dat was vaak om af te koelen, maar ik heb ook gewerkt aan mijn zwemtechnieken en heb veel gewerkt aan de kwinkslag waar ik aardig bedreven in ben geworden. Ik heb erg niet erg vaak gebruik hoeven maken van mijn eigengemaakte Sombrilla schaduwtentje want de drukte op het strand was met name doordeweeks niet noemenswaardig, ondanks dat ik dit nu toch benoem, maar dat is een taalkundige tegenstrijdigheid, en kon ik in de schaduw van de volop aanwezige pijnbomen mijn gevoelige huid en inhoud mijn tijd nutteloos doorbrengen en genieten van de natuurlijke dennengeur welke in geen vergelijk staat met die in potjes en spuitbussen.

Helemaal nutteloos was het natuurlijk niet. We hebben lichaam en geest de nodige rust bezorgd en opgeladen zodat we er tot de volgende vakantie tegen kunnen, en we hebben wat Spaanstalig boekjes doorgenomen om ons zo doende nog beter te bekwamen in de Spaanse taal. Ook kan ik u het boek “De Omweg Naar Santiago” van Cees Nooteboom van harte aanbevelen zeker als u liefhebber bent van Spanje en geïnteresseerd bent in de geschiedenis en historie van dit land, die voornamelijk uit oorlogen en bloedige strijd heeft bestaan, dat ik tijdens de vakantie heb verslonden. Niet letterlijk natuurlijk want er was voldoende normaal en lekker voedsel aanwezig en ik lees mijn boeken vooral digitaal.

De bezoekjes aan Madrid, Salamanca en Ávila waren onvergetelijk en bijzondere ervaringen zo u heeft kunnen lezen in mijn verslagen, waarbij de eerste twee in de categorie “grandioos” behoren en de laatst in “de moeite waard”. Verder hebben we heel wat tijd in ons eigen dorp San Martin de Valdeiglesias doorgebracht. Op een van de dagen mocht ik tijdens een rondje fotograferen in het dorp, gratis en voor niets de Sint Martinuskerk in om rond te kijken. Kom daar in Ávila maar eens om!

Verder valt er niet echt veel te beleven en dat is maar goed ook, anders waren we dag in dag uit bezig om alles mee te maken en daarvoor zijn onze vakanties niet bedoeld. Ook zouden er veel meer toeristen hun gewag maken, met de daarbij horende geluidshinder en overlast, en hoe zeer ik de lokale dorpsbewoners en ondernemers economische voorspoed en groei gun, ik ben erg bij deze vakantie geen enkele Engelse, Duitse, Belgische, Russische, Chinese, Brabantse of andere buitenlandse toeristen in het dorp zijn tegen gekomen, op die twee kaaskoppen na op onze eerste dag die ik in de wijngang van de Carrefour zag en die ik eerst het pand en daarna het dorp heb uitgejaagd.

Nou drijf ik weer over dat er niets te beleven valt. Dat is wel degelijk het geval. In het plaatselijk uit de 16e eeuw overgebleven, maar recentelijk gerestaureerde kasteel werd vrijdag nog een recitel opgevoerd waar we even naar hebben staan kijken, maar omdat we nog moesten eten, is dat niet lang geweest.

Op de finca was het aangenaam vertoeven waarbij er vooral van de rust werd genoten en natuurlijk van alles dat er mis ging. Ontsnapte dieren en uitgevallen elektriciteit waren altijd goed voor heerlijke verhalen. Met de paarden gaat het inmiddels goed en ik heb er, dankzij wat oudbakken brood een goede relatie mee opgebouwd. Ook met Juan gaat het weer prima. Gisterenavond zat hij weer bij ons op het terras. Kennelijk was zijn avontuur in La Mancha niet wat hij had verwacht, en heeft hij zijn stiel van afrasteraar weer opgepakt.

Tenslotte en inmiddels weer achter de laptop thuis zijn we al weer druk aan het plannen voor de volgende gelegenheid om naar España te verkassen. Als het mee wilt zitten zullen we Patrick zijn verjaardag in ons oude vertrouwde Andalusia gaan vieren en zoals het er nu naar uitziet zullen we dan toch ook naar de fiësta’s in San Martin de Valdeiglesias gaan. Daar zijn we door de waard en waardin van El Pijama op persoonlijke noot voor uitgenodigd en dat beloofd een waar spektakel te worden dat, gezien de wilde gebaren en uitbundige uitleg door Tony en Esperansa niet gemist mag worden. Vanzelfsprekend hou ik u daarvan op de hoogte. Voor nu: gracias Carmen Retuerce Velasco por la hospitalidad en u bedankt voor uw luisterend oog en graag tot snel!