5.

[ad_1]
We hebben ons boeltje bij elkaar geraapt en hebben afscheid genomen van Arend & Denise, de herbergier en zijn lieftallige vrouw en zijn op weg gegaan naar onze volgende bestemming hier in Andalusië: Alájar. Dit pittoreske plaatsje ligt helemaal aan de andere kant van deze autonome regio, aan het kruispunt van de grenzen van Portugal en Extremadura. Een flinke rit dus die ons dwars door Sevilla leidde, op het hoogtepunt van de lokale spits, dus met wat vertraging en een tussendoorlunch in Las Pajanosas, waren we eind van de middag in ons Casito nº 3 dat we voor een weekje in bruikleen hebben van Camino, een vriendelijke Spaanse schone die inmiddels drieëntwintig Whatsappjes heeft gestuurd met tips over deze regio en wat er zoal te doen is. Heel wat dus!

Maar we hebben eerst maar eens onze koffers uitgepakt en alles even herschikt zodat we een beetje comfortabel kunnen wonen. Casito 3 is een klein, niet geheel vrij van kraakjes en piepjes, en ook de indeling zouden wij anders hebben gedaan, maar verder is het er prima te doen. Het uitzicht is fenomenaal en bovendien hebben we de beschikking over een ruime, lommerrijke patio met een terras. Helaas maar één ligstoel, dus die moeten we omstebeurt gebruiken.

Nadat alles was uitgepakt gingen we even in het dorp kijken of er nog wat te eten was. Nou, dat was er voldoende; zeker 10 restaurants en barretjes. Maar het was 21.00 uur en er was nog geen tafel bezet. Nu raakten wij daar niet van in paniek, want jarenlange ervaring heeft ons geleerd dat men hier wat later gaat eten dan wij gewend zijn. Dus hebben we eerst op het Plaza de España een biertje genuttigd en om 22.00 uur was er bij restaurant Casa Cruz net nog één tafeltje voor ons beschikbaar en konden wij ons tegoed doen aan tapa’s, rationes en lekkernijen uit de lokale keuken, vanzelfsprekend vergezeld van een goede slok wijn.

Het behoeft geen verdere uitleg dat we na thuiskomst meteen te bed zijn vertrokken zodat we van de vermoeidheid konden herstellen. Hasta mañana!

[ad_2]

Source