Epiloog

[ad_1]

“Ojee, we moeten terug” riep ik toen wij voor onze huisdeur in Breda stonden. “Mijn sleutels liggen nog bij café Sokol!” Helaas trapte mijn man niet in dit smoesje en moest ik gewoon mijn koffers gaan uitpakken.

Onze chauffeur en goede vrind Yoni had ons keurig netjes van het vliegveld opgehaald, waar wij iets later dan gepland waren geland. U herinnert zich vast nog het eerste verslag dat ik 16 dagen geleden heb gepubliceerd, waarin ik de heenreis beschreef. Wel, dat kunt u eigenlijk ook achterstevoren lezen, want het was allemaal weer kantje boord, zoals het in nautische kringen wordt genoemd wanner een planning maar net goed gaat.

De taxi was keurig op tijd om ons met onze zwaarwichtig bagage af te zetten bij de veerpont die naar Split vaart. Ik geef u vast een tip: mocht u ooit met de boot van Stari Grad naar Split willen en u heeft een auto bij u, dan bent u op de middagboot niet de enige. Er stond een file van de steiger tot aan het dorp zelf. Gelukkig was de chauffeur op de hoogte en wist dat hij als taxi daar gewoon aan voorbij kon gaan. Met ons e-ticket in de hand werden we als voetpassagier meteen aan boord gehesen.

Maar u begrijpt dat al die auto’s, vrachtwagen en camionettes er ook nog in moesten. Die boot had aardig wat capaciteit hiervoor, maar het inrijden ging niet zonder slag of stoot. Dus vertrokken we 40 minuten te laat naar Split.

We waren vlotjes afgemonsterd en gingen op zoek naar de shuttlebus die ons naar het vliegveld zou brengen. Bij het busstation stond deze al gereed om te vertrekken. Maar dan wel zonder ons. “Full!” zei de chauffeur in vlekkeloos Engels. “Go inside”. Binnen in het busstations waren de loketten om kaartjes te kopen en de vrouw achter de balie gaf in niet mis te verstane bewoordingen aan dat we pas met de volgende bus meekonden, maar als het aan haar lag werd het morgen. “Vraag maar aan de chauffeur” riep ze ons na. De volgende bus was voor ons geen optie, want die zou 1: hopeloos vast komen te staan in de Splitse avondspits en ten tweede: dus veel te laat op het vliegveld arriveren waardoor wij de klos zouden zijn.

Met een schitterend gevoel voor drama gooide mijn lieftallige echtgenoot zijn charmes in de strijd en riep tegen de chauffeur of we toch niet mee konden daar we anders te laat voor het vliegmachien zouden zijn. “Grmpff, can you stand?” was de reactie. Tuurlijk kunnen wij staan! Wij zijn nog jong van geest en gestel, dus hup, de koffers in het bagageluik en gaan!!

Een klein half uurtje later waren we op het vliegveld. En ontdekten we dat 7 juli 2018 de drukste dag van het jaar was op dit eigenlijk niet voor grote internationale vluchten geschikte vliegveldje. In een partytent waar in der haast een huishoudweegschaal en een paar laptops waren geïnstalleerd konden we inchecken, want in de vertrekhal was dat vanwege het overspannen aantal passagiers niet binnen 4 uur meer mogelijk. Maar, ok. Wat ons betreft prima. De jongens die in de plaats van de loopband de koffers wegsjouwden mochten wat ons betreft wel naast ons komen zitten. En 10 minuten later zaten we in de overvolle vertrekhal, alwaar we slechts een fles frisdrank en een zakje chips konden bemachtigen en we geduldig ons lot afwachtten.

Uiteindelijk is het, zoals eerder gezegd, allemaal goed gekomen, en zitten we nu doodvermoeid thuis. Ik raad u aan voorlopig niet naar Kroatië te gaan, want er is geen druppel wijn meer te verkrijgen.

Deze vakantie in twee delen was er weer een voor in de boeken, en we hebben van beide locaties enorm genoten.

Korčula met zijn tiny-houseje was echt superleuk en dat gaan we zeker nog eens doen. Hvar, met name het stadje Stari Grad, was een oude bekende en we hebben er veel plezier gehad.

Bij het afscheid van Borna, de jongen van de scooterverhuur, zei hij filosofisch: “het eind van iets is altijd weer het begin van iets nieuws”. Ja, een nieuwe werkweek, wijsneus!

Ik dank u allen hartelijk voor de leuke reacties, de vele likes en voor het lezen, en ik zeg: tot de volgende reis!

Geef als eerste een reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*