Vergissen is menselijk zegt men wel eens, maar het kan ook zeer slecht zijn voor de gezondheid, zo ontdekte ik hedenochtend. Van de vliegtuigmaatschappij kreeg ik keurig netjes een e-mail om toch alvast maar in te checken voor onze terugvlucht. In eerste instantie twijfelde ik nog, want daar was nog tijd genoeg voor. Maar vooruut dan maar, dan is dat ook weer gedaan, en hoef ik daar niet meer naar om te kijken dacht ik bij mezelf. Dus zo doende kreeg ik een instapkaart toegewezen en ik denk nog, “hè. waar is die van Patrick dan gebleven?” Al zoekende bekroop mij al snel het onbestemde gevoel van “het zal toch niet zo zijn dat …”. Maar het werd gelijk al duidelijk. Ik had maar voor één persoon een retourticket geboekt, en daar ging mijn ochtendrust en bloeddruk. Maar koelbloedig als ik ben had ik 10 minuten later ondanks hartkloppingen en trillende vingers een terugreis voor mijn wederhelft geboekt en kon het normale ochtendritueel aanvangen. Heeft me maar 30 euro en tweeëneenhalve week van m’n leven gekost. Ik heb maar snel een kop koffie met een pastel de nata genomen om te kalmeren.
Toen we de eerste dag aankwamen hebben we zoals ik u heb verteld de nodige eerste levensbehoeften ingeslagen en inmiddels 3 dagen verder bleek die doos wijn die nog steeds onaangebroken op tafel stond wellicht iets te veel van het goede. Dus ik met die doos onder mijn arm terug naar Fonseca’s om in mijn beste Portugees te vragen of ik mocht ruilen. Nu spreekt The Fons zeer goed Engels en waren al mijn hakkelende pogingen dus overbodig. Het was natuurlijk geen enkel probleem Fons is een aardige kerel en allang blij dat wij de locale nering supporteren in plaats van naar de in de nabij gelegen hypermercado Pingo Doce ons geld te verbrassen. Dus ik het pak omgeruild voor een bescheidener fles en wat overige benodigdheden ingeslagen. Het was tenslotte Sint-Pannekoek vandaag! Uiteindelijk moest ik 80 eurocentjes bijbetalen en jawelhoor, daar stond mijnheer Grootens zonder portemonnee bij de kassa. Die zat natuurlijk nog in mijn broek van gisteren. Dat ik af en toe niet moe wordt van mijzelf is louter te wijten aan mijn kalme inborst en een handvol overige kwaliteiten, waar een goed geheugen en systematiek er geen van zijn. Met 100 excuses legde ik het probleem uit en of ik de boodschapjes even apart kon leggen en dat ik zometeen, terug zou komen om met geldbuidel om alles recht te zetten. Nou daar kwam niets van in. “Neem mee die zooi en ik zie oe morgen wel weer met die 80 cent. En nou wegwezen” zei d’n Fons. Dat kan toch alleen maar hier.
