¡Hola! ¿Que tal? Daar zijn we weer! Het is lang geleden, vrienden! Te lang! Maar vanaf vandaag zal ik u weer drie weken lang lastig gaan vallen met onze belevenissen in den vreemde.
Vanochtend werden we keurig netjes door mijn goede vriend en collega Adriaan opgehaald en bracht hij ons naar de luchthaven van Antwerpen. Oh Zaventem hoor ik u denken! Nee nee! U luistert niet goed! Aantwaarp! U gelooft het of niet maar d’Anvers heeft zowaar een eigen vliegveld. tje. We waren er bijna aan voorbij gereden omdat we druk doende waren om de wegafzettingen te ontwijken die daar waren neergezet vanwege de braderei van de Sint Janstraat, die elk tweede weekend van juni wordt georganiseerd. Maar met een ferme trap op de rem van zijn enorme leasebak bracht A3aan het slagschip dat ons vervoerde precies voor de ingang tot stilstand.
Na het afscheid van Aad begon het echte avontuur. Een voor ons totaal onbekend vliegveld, zie daar de weg maar eens te vinden. Gelukkig stond één van de twee securitydames ons al toe te wuiven. “Hier moet u zijn!” Eenmaal binnen zagen we dat we niet de enigen waren, maar minstens tien anderen reislustigen waren hier ook al in verwondering om zich heen aan het kijken. Ah, kijk daar zijn de incheckbalies. Omdat er maar twee van de acht balies waren geopend, duurde het inchecken toch al gauw zo’ n vijf minuten. En omdat er deze dag maar liefst zes vluchten van Antwerp Airport vertrokken, moest dit wel ergens fout gaan. We hadden getracht de procedure te versnellen door on-line in te checken maar stuitten daarbij steeds op foutmeldingen. “Ja de site lag plat”, zei de incheckster. “Dat gebeurt wel vaker”. En zonder daar nog een woord aan te verspillen kregen we de instapkaarten toebedeeld, en kon het grote wachten beginnen. Er waren zo’n 100 passagiers waarvan 75% jonger dan 6 maanden en het was me een gekrijs en gejank. Man man. Sommige exemplaren kwamen zonder meer in aanmerking voor postnatale abortie.
Gelukkig duurde de vlucht maar even en voor de koffie koud was stonden we al op de luchthaven van Palma de Mallorca, want dat is onze eerste bestemming. Niet Palma zelf natuurlijk want daar zitten al een miljoen of wat toeristen. Nee, wij zijn getogen naar Sa Pobla, een onooglijk dorp waar we net buiten de dorpsgrens op een in het buitengebied aanwezige finca een alleraardigst huisje hebben gehuurd van Britse kolonisten.
Sa Pobla ligt in het noorden van Mallorca en ligt op geringe afstand van diverse stranden. Na het uitpakken van de tassen, het doen van boodschappen, en het nuttigen van een hamburguesa con alioli (typisch Mallorcaans!) hebben we het vermoeide lijf ten ruste gelegd op het Platja de Muro. Straks nog even kijken waar het gezellig is in het durp, maar dat hoort u morgen dan wel weer! Gezellig!
Laat een reactie achter