Dag 13 – San Martin de Valdeiglesias

[ad_1]
San Martin de Valdeiglesias

Hè fijn! We zijn weer op onze bekende, vertrouwde stek. San Martin de Valdeiglesias, dat ik vanaf nu aan zal duiden met SMdV omdat San Martin de Valdeiglesias zo’n verrekt lange en lastige naam is om op mobile apparaten in te tikken. SMdV dus.

Gisteren werden we hartelijk door Carmen, gastvrouw en grootgrondbezitster van Finca El Parral, welkom geheten, en werd ons alle nieuwiteiten en aanpassingen die zij sinds vorig jaar heeft toegepast aan ons voor- en uitgelegd. Zo is de verlichting van de badkamer dusdanig aan gepast dat we nu nog maar met één lichtschakelaar de twee lichtpunten aan én uit kunnen zetten. Nu nog een toiletrolhouder en een mengkraan en we zijn helemaal content.

De paarden kunnen ook niet meer ontsnappen want de buurman heeft het hele hekwerk, dat vorig jaar nog zeer amateuristisch door Juan was aangelegd, vervangen en er tevens een schrikdraad op heeft aangebracht, hetgeen geen garantie biedt, want de poort is nog steeds maar met een oud stukje touw op slot te zetten, maar dat weten die paarden niet.

Er was ook minder goed nieuws. Tomás, de 86 jarige boerenknecht die Carmen hielp met het onderhouden van de gronden en de moestuin, is met vervroegd pensioen gegaan. Ik weet niet of de reden hiervoor zijn slechte knie of de ideeën die zijn werkgeefster met haar terreinen had, als doorslaggevend zijn geweest. Op de plaats waar vorig jaar de groentetuin stond, tiert het Spaanse onkruid nu welig.

Dit alles neemt niet weg dat ik blij ben weer terug te zijn, en zoals altijd ik me hier heerlijk op mijn gemak voel. De weidse uitzichten, de talrijk aanwezige gevleugelde vrienden met hun getetter en gekwetter, Millie, zus van Pillie (RIP) die ons onmiddellijk herkende en weer tien dagen stukjes kaas en andere lekkernijtjes in het verschiet zag, kortom: we zijn weer tweede-thuis.

Omdat we hier al weer voor het derde jaar op rij op visite komen, begint men ons in het dorp ook te herkennen. En zeker bij ons favoriete restaurant El Pijamas, waar we uitbundig door Esperanza en Antonio, het echtpaar dat de boel daar bestiert, en door het voltallig personeel in de persoon van Manolo, werden begroet en ondervraagd hoe het met ons was en of we al gegeten hadden. De maaltijd was vanzelfsprekend van het huis, geen discussie mogelijk! Omdat men hier in het dorp slechts en alleen Spaans spreekt, duurde het allemaal even voordat iedereen begreep wat er gezegd werd. Mijn Spaans is niet echt slecht, maar wat men hier spreekt wijkt toch weer enigszins af van het ABS (Algemeen Beschaafd Spaans) maar met handen, voeten en andere ledematen kwamen we toch een heel eind.

Na het eten kwam de vraag: gaan we nog naar het strand? SMdV ligt namelijk aan een stuwmeer waar watersport- en recreatie is toegestaan. (Zie voor uitgebreide uitleg de verslagen van vorig jaar en het jaar daarvoor). Het was namelijk nogal bewolkt. We hebben het er uiteindelijk toch maar op gewaagd, en niet zonder succes! Dat ene gat in de ozonlaag heeft tot ruim half negen ons plekje op het strand, dat door de extreem lage waterstand als gevolg van de aanhoudende droogte, een enorme omvang heeft, in de zon gehouden.

Vandaag op reis naar Madrid, want volgens Esperanza en Tony is het dat daar groot feest vanavond, en dat zou wel eens in gevaar kunnen komen als wij niet op komen draven. U hoort nog van ons!








[ad_2]

Source

2 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*