Dag 3

[ad_1]
Kroatië 2018

Dag 3

Hoera!! Er was koffie vanochtend! Dankzij de oude getrouwe Bialetti Moka Express die ons sinds jaar en dag vergezeld op vakanties in den vreemde, omdat wij ooit een keer een appartement hadden geboekt dat niet voorzien was van enig apparaat of machien om het zwarte goud te prepareren. Dat zou ons niet snel weer gebeuren, en dus gaat het potje sindsdien altijd mee op reis. Dan maar wat extra bagageruimte.

Helaas was de pret van korte duur. Ik heb u reeds in de vorige afleveringen van dit feuilleton medegedeeld dat wij hier kleinbehuisd in een afgelegen gebied bivakkeren. We zijn hier dan ook niet op water- en/of elektriciteitsnetwerken aangesloten en moeten het hebben van de zon en de regen.

Regen was er gisteren genoeg voor de hele maand gevallen dus dat was het probleem niet. Dat zat hem in de elektriek, die middels een bescheiden zonnepaneeltje wordt opgeslagen in een daarvoor geschikte accumulator, een zogenaamde traktiebatterij. Waarschijnlijk heeft deze een tik van de bliksem gehad waardoor deze niet meer opgeladen werd en wij dus halverwege de ochtend zonder prik kwamen te zitten. En gezien het feit dat de waterpomp ook op de accu is aangesloten hadden we dus ook geen water. En dan is het een karig bestaan.

Dus hebben we onze Mette Ida van www.velalukatravel.com (mocht u een keer deze kant op komen, dan via haar, want zij is de beste!) gebeld en binnen 10 minuten stond de verhuurder met zijn vrouw op de stoep om de situatie, welke we nog redelijk in de hand hadden, in ogenschouw te nemen. Een half uur later hadden zijn zwager, haar zuster en kleinzoon zich aan het gezelschap toegevoegd om het serieus aan te pakken. Een uur later hadden we een reserve batterij en de toezegging dat er vandaag nog een nieuwe accu besteld werd. Dat zou dan via het internet moeten gebeuren, en omdat het zaterdag was, zou dat wel eens maandag kunnen worden eer deze binnen was. Dus of we voorzichtig met de stroom wilden zijn.

Wij waren natuurlijk al lang blij dat we onze iPhones weer konden voorzien van de nodige stroom en vonden het al lang best. Zonder water en voltages, oké, allez, soit. Maar geen internet of 4G, dan hebben we een serieus probleem!

Na al deze beslommeringen hebben we de scooters gepakt en een verkenningstocht naar stranden en baaien in de omgeving. Als ik zeg stranden, dan bedoeld men hier rotsen, in hardheid variërend van keihard tot graniethard, hier en daar artificieel aangelegd met gemalen kiezels, maar daar vindt men dan meestal inheemse families met krijsende kinderen of luidruchtige toeristen, en u begrijpt dat wij daar niet van gediend zijn.

Nee, dan zoeken wij het op in zogenaamde gesecludeerde inhammen waar we het strand of, zo u wilt, rotskust geheel voor onszelf hebben. En zo hadden we Martina Bok gevonden. Dat is geen struise Korculaanse, maar een leuk stukje gesteente waar we ons de rest van de middag konden neervlijen. Patrick gebruikt daarvoor een badlaken, en ik heb hiervoor een Lamzac, een sombrilla, een Turkse lap, een sarong en een badstoffen laken nodig om de dag enigszins comfortabel door te brengen. Mijn tere pigmentarme huidje kan niet goed tegen de zon, dus ik moet schaduw hebben, en mijn gestel kan, in tegenstelling tot dat van mijn echtgenoot, niet de vormen van de ondergrond aannemen en ik moet dus mijn heil in een luchtmatras zoeken. En die plakken, en zijn pas comfortabel met de nodige bedekking van strand- en andere lakens. Maar als het eenmaal ligt, dan is het ook goed. Ik heb zelfs een tukje kunnen doen.

We hadden voor het diner ons oog laten vallen op een opvallend aangekondigd grillrestaurant dat zich in een van de steegjes van Vela Luka bevind. Bij aankomst was het nog erg rustig, een man of zes aan drie tafeltjes, maar gezien de aanwezige bemanning verwachtte men een top avond. Ik heb wel 14 man geteld. In het eetgedeelte was een degelijke, stoeremannengrill geplaatst, het was niet voor niets een grillrestaurant, en er was dus een jongeman, ik vermoed een leerling, aanwezig om het vuur aan te steken en de kolen warm te houden. De grillmeester kwam later keuren of het goed was, en begon naar hartelust vis, vlees en wat al niet meer op de plaat te gooien. De leerling heeft verder de hele avond op een stoel toegekeken om zich de technieken van het grilleren eigen te maken. Dan was er de bediening, en met name die van ons tafeltje, die volgens mij niet goed wist wat ‘ie hier nu deed. Gelukkig was er een collega van hem, een vriendelijke jongedame, die het hem wel eens voor zou doen. De rest van de brigade liep af en aan om ons een heerlijke soep en een mixed grill van de meester voor te schotelen. Natuurlijk ontbrak het hier ook niet aan een karafje wijn dat tegenwoordig standaard op tafel komt. Het dessert liet even op zich wachten, maar dat kwam omdat onze bedienaar een beetje in de war was, denk ik. Lučica Grill restaurant in Vela Luka. Goed eten!









[ad_2]

Source

11 Reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*