1.

Goedemiddag oftewel Buenos días! lieve lezers van dit reisverslag. We zijn weer even op vakantie in het zonnige España

Het is op de kop af twee jaar geleden dat we onze laatste vakantie in Spanje (ik bedoel de de laatste keer dat we in Spanje waren, niet de laatste vakantie. Ik wil niet dat u in verwarring raakt want u weet natuurlijk dat die laatste in Drenthe was) afsloten met een weekje in herberg annex bed & breakfast el Águila Libre en het was meer dan een jaar geleden dat we onze vrienden Arend en Denise in levende lijve, toentertijd in Portugal, hadden gezien. U begrijpt dus dat ons weerzien plezierig en hartelijk was. Maar we hebben er wel wat voor moeten doorstaan, kan ik u vertellen.

We zijn het niet meer gewoon om ons in grote groepen mensen te begeven, maar om tegenwoordig nog ergens te komen, moeten we toch ons verlaten op het vliegmachien en de bijbehorende luchthavens. Dat was voor ons toch even wennen. In de rij voor de koffie (klein, €3,40!) stond een man zo dicht achter me, dat ik even dacht dat hij verkering met me zocht. Hij begreep de hint niet toen ik hem vroeg of dit het geval was.

In de niet op de 150cm maatschappij ingerichte wachtruimtes kwamen we naast twee studentes te zitten die ongetwijfeld per woord uit betaald werden, want de woordenstroom was onophoudelijk, maar daarnaast ook nog weinig interessant. Gelukkig zaten ze tijdens de vlucht niet bij ons in de buurt.

Maar de blijdschap was van korte duur, want we zaten in de rij voor vier Vlaamse vriendinnen die elkaar ongetwijfeld minstens 5 jaar niet gezien hadden, want de spraakwaterval was van een onmetelijke omvang. Om hieraan te ontsnappen heb ik mijn grunch playlist maar op maximaal volume gezet. De hoorbeschadiging nam ik graag op de koop toe.

Gelukkig hadden we wind mee en voor we het wisten stonden we in Sevilla in de rij voor de autohuur, en 20 minuten later hadden we een kek geel autootje van Franse afkomst onder onze bipsen.

Om klokslag 2uur meldden we ons bij voornoemd etablissement waar de koffie klaar stond en een uurtje later bevonden we ons met z’n vieren op het terras van Bar Restaurante Christobal te Alfarnate voor een smakelijke tapa en een frisse fles rode wijn. In de avonduren hebben we op het geheel vernieuwde terras van logement onder het genot van diverse licht-alcoholische versnaperingen bijgepraat en meteen ook maar alle wereldproblemen opgelost. De rest kunt u raden en ja, vandaag, el día después, zit ik met een licht katertje dit stukje te tikken. Ik ga maar weer even in de hamaca uitrusten voor de barbecue van vanavond.

[aigpl-gallery id=”1748″]

Source