Dag 9
Op aanraden van Carmen, onze verhuurster annex hospita annex tourist office, gingen we gister naar het naastgelegen dorp Pelayos a la Presa waar een slagerij gevestigd zou zijn met een reputatie van hier tot Madrid. Woorden konden niet omschrijven hoe goed deze goede man zijn waren waren. Men zou hier van heinde en verre naar toe komen om zijn vlees en kaas te verkrijgen. Omdat we toch die kant op moesten omdat we wilden zien of de stranden hier makkelijker te benaderen waren dan ons eigen strand, konden we op deze manier twee vliegen in een klap slaan en waren we spekkoper. Bram, zo heet ons navigatiesysteem, leidde de weg en voor we het wisten stonden we voor de gesloten deur van de charcuteria want het was maandag en dan had de goede man zijn dagje vrij.
Daar konden we wel wat bij bedenken, want we hadden de avond ervoor (ook hier is dat dus zondagavond) bij de terugreis van het strand naar ons huisje de massale exodus van Madrilianen die in deze contreien het weekend doorbrengen aanschouwd. Gedurende de 15 kilometer die deze weg lang is, stond er één lange file richting Madrid waar de A27 gedurende de ochtendspits jaloers op zou zijn. Waar het dorp de afgelopen 48 uur een bruisend bacchanaal moet zijn geweest, was het nu een stil en verlaten spookdorp.
Het dorp heeft dus zijn bestaansrecht te danken aan de Spaanse toeristen en dat was te zien tijdens onze wandeling langs het strand en de oevers van het stuwmeer. Wat een teringbende en rotzooi hadden ze achtergelaten. En dat terwijl ons strandje, dat we aan de overkant konden zien liggen door de gebruikers altijd spiksplinterschoon wordt achtergelaten. Maar ja, dat heb je met massa’s Madrikezen. Na een fikse wandeling en een mogelijk nog fiksere lunch gingen we Carmen die net het andere appartement aan het tjetten was op de hoogte brengen van het debacle. Ach, morgen weer een dag antwoordde ze adrem en terecht. Maar nu we er toch waren, er was een plekje waar ze net niet bij kon met haar kwast. Of ik …. Ja natuurlijk. Ik was net thuis klaar met verven dus waarom niet? Stond ik dus op mn flipflops op een ladder te schilderen in mn vakantie. Je maakt wat mee. Tegen vieren hadden we het wel gezien en gingen we naar een naburig stuwmeer en daar kwamen we via een ongelooflijk mooi dal en afgeschermd natuurgebied bij La Rinconada. Het natuurgebied heet valle de Iruelas en heet altijd groen te zijn. Dat was ook wat meteen opviel.niets geen dorre landschappen maar groen waar je maar kon kijken. Niet voor niets dat vele inheemse dieren en vogels zoals de keizersarend en de vale gier hier hun intrek hadden genomen en zich een habitat hadden aangemeten. We moeten deze vakantie nog een gaatje zien te vinden om dit eens uitgebreid te bewandelen.
Dat hadden we vandaag al genoeg gedaan dus de gehuurde auto hebben we zo dicht mogelijk aan de waterkant geparkeerd en het eerste het beste vrije strand hebben we het onze gemaakt. Nu wilde het zo zijn dat er echt helemaal niemand, in de verste verte niet, maa ook zover het oog kon reiken, niemand te zien was. Het hele meer voor onszelf deze mooie maandag namiddag. De oorverdovende stilte werd alleen verstoort door het kabbelende water en een of ander irritant vogeltje dat gelukkig enige tijd later door een valk te grazen werd genomen.
Na deze enerverende (ofwel elivrerend, zoals een voormalig collega het nog wel eens abusievelijk placht te noemen) en nuttig gespendeerde dag hebben we samen mer Carmen deze nog eens feestelijk afgesloten met een drupje van het een of andere flesje en was het weer veel te laat…
