Dag 3
Zoals beloofd kom ik vandaag nog even terug op de eerste dag van ons verblijf in San Martin de Valdeiglesias. Wanneer wij op vakantie zijn gaan we graag naar het strand. Nu is dat In de omgeving van Madrid is wat lastig, met name omdat een dagje strand anderhalve dag rijden is. Daarop hebben ze een ingenieus plan bedacht. Ten tijde van het regime van generaal Franco werden door heel Spanje tientallen stuwmeren aangelegd voor de drinkwatervoorzieningen in het regelmatig door ernstige droogte bedreigde binnenland. Het spreekt vanzelf dat het niet fris is om in uw eigen glas kraanwater te gaan zwemmen, hetgeen dus ook ten strengste verboden was. Toen heeft op enig ogenblik een slimmerd bedacht: wat als we nu eens zo’n stuwmeer aanleggen waar we dan wél watersport en zwemoefeningen in mogen doen. Zetten we er gelijk een aantal toeristenappartementen naast en een jachthaventje. Kost wel wat, maar dan heb je ook wat. En zo geschiedde en daar zitten wij dus hemelsbreed zo’n 5 km vanaf.
Echter, dat strand bleek lastig, want zie dat maar eens kunstmatig aan te leggen. Het is er uiteindelijk wel gekomen, maar u moet daarvoor een half uur omrijden en over een berg via onverharde wegen, stoffige geitenpaadjes en halsbrekende toeren om er te geraken. Maar dan heb je ook wat! Te midden van de pijnboombossen, overweldigd door de natuurlijke dennengeur en de schittering van de middagzon op het heldere water, liggen hier een aantal strandjes ingesloten in door de rotsen gevormde baaitjes waar de locale bevolking in totale relexmodus ligt te ontspannen in de zon.
Natuurlijk zijn er ook nadelen, zeker een strand door bossen omringd, waardoor menig insect zich er ook thuisvoelt, zoals bijvoorbeeld de mieren, in grote getallen en dan ook nog vaak van een omvang dat u er zo een halsband om kan leggen en een eindje ermee kunt gaan wandelen. Maar het weegt niet op tegen de zeezandstranden. Je hebt bij zo’n stuwmeer namelijk geen last van zout water en golfslag. Het zwemmen is er heerlijk en verfrissend, wat bij een temperatuur van zo’n 33 ° een welkome verkoeling veroorzaakt.
Maar omdat ik de rit over de onverharde weg toch redelijk hachelijke onderneming vond, zijn we op dag 5 op zoek gegaan naar een ander strand waarvan ik op het internetje een korte beschrijving had gevonden met daarbij een uitleg hoe er te komen. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van de hand van een Spanjaard zonder enige vorm van richtingsgevoel of oriëntatievermogen, want hoe ik het ook bekeek, ik kwam er niet aan uit, dus, praktisch ingesteld als ik ben hebben we de auto maar gepakt en de meest logische weg gevolgd. Dat ging goed totdat we de verharde weg af moesten. Ik heb u al een korte beschrijving gegeven over de route naar het eerste strand. Dat was in vergelijking een zeer comfortabele weg en de weg die we nu voor ons hadden mocht die benaming eigenlijk niet hebben. Ik zal u de details over de kuilen en bulten, alsmede de 80 procent hellingen en 90 procent afdalingen besparen en de kloven en dalen laat ik ook buiten beschouwing. Omkeren was in ieder geval geen optie, en toen we uiteindelijk weer satelliet ontvangst hadden konden we concluderen dat we hier niet goed zaten, maar daar hadden we dat apparaat eigenlijk niet voor nodig gehad. Uiteindelijk zag ik onze redding in een voorbij komende verharde weg, en die heeft ons tenslotte onverrichter zake weer thuis gebracht. De volgende dag hebben we toch maar die fijne route naar ons eigen strandje genomen, en kunnen we vaststellen dat het altijd erger kan.
We hebben daarna deze verloren dag gecompenseerd met een heerlijke lange avond op ons fijne terras. De avond tevoren, zoals ik al verteld heb, bleek er een Wild everzwijn in de moestuin te hebben ingebroken. Deze avond liep het beest gewoon door onze achtertuin. Omdat het, ondanks de volle maan, toch redelijk donker was konden we het allen horen door het typische gesnuif van varkens en hun aanverwanten. Door het willekeurig flitsen met mijn camera waar het wildebeest niet van bedient was, is ‘ie rechtsomkeert de campo in gevlucht en keerde de rust weder. Echter is ie, weliswaar nauwelijks herkenbaar op foto vastgelegd, en konden we dit bewijsmateriaal tonen aan Carmen en Tomas, zodat er anti-everzwijnmaatregelen genomen konden worden in de vorm van een oud transistorradiootje in de moestuin met het volume op 10. De locale zender bleek een adequate maatregel, want het zwijn is niet meer gezien en heeft zijn heil elders gezocht. Van de schrik bekomen hebben we nog een fijn flesje uit de Ribera del Duero genuttigd alvorens we weer veel te laat gingen slapen.
Noot voor moeder: ik heb me wat literaire vrijheden toegestaan met de omschrijvingen van de doorstane verschrikkingen. We zijn echter nooit in levensgevaar geweest en er is geen blijvende schade aangericht, en we kijken altijd goed uit!
