6.

[ad_1]
We hebben ook nooit niks, hé! Zijn we koud (32°) hier in Alájar, zitten we midden in het feestweekend dat wordt gehouden ter ere van de Reina de Los Angeles. Dat heeft niets te maken met de Californische stad (hoewel, er zijn verbanden te leggen, maar dan wordt dit een heel lang verslag, en ik wil het graag overzichtelijk houden), maar over de bedevaart die ieder jaar wordt gehouden ter ere van de koningin der engelen, een van de vele bijnamen van de moeder van Jezus C.

De bedevaart en rondgang van het heilig beeld dat hier in het klooster staat, was afgelopen dinsdag, maar omdat een groot deel van de bevolking van Alájar dan moet werken, wordt er altijd in het weekend na de 8e september groot feest gevierd. Dat grootse kon dit jaar natuurlijk nog niet, maar met wat aanpassingen in het program, kon er toch een gezellig feestje worden gevierd.

Dat begon ‘s middags toen wij net onze eerste verkenningsronde door het dorp aan het maken waren. We moesten tenslotte nog wat brood en andere victualiën inslaan, en dan is het handig te weten welke winkels er zoal zijn. En net voordat we klaar waren, stuitten we op een met opblaaskastelen en waterglijbanen bezaaid Plaza de España waar de jeugd van het dorp mee bezig werd gehouden terwijl pa en ma gezellig een drankje stonden te drinken. De hoeveelheid klein grut was teveel voor ons en we gingen maar snel lunchen, zodat we de feestelijkheden niet konden verstoren.

We waren door Camino, onze vriendelijke hospita geattendeerd op een poeltje dat door de lokale bevolking gebruikt zou worden als zwembad, en ze had er een heel idyllische foto uit de folder van de plaatselijke VVV bij gestuurd. Dus wij met de auto op zoek naar dit sprookjesachtig tafereel dat niet ver van ons vandaan is, maar het is hier nogal bergachtig, en we moeten nog langer met ons knieën en kuiten doen.

Een lang verhaal kort: de poel is niet gevonden. In het gebied waar we zochten was geen 3- of 4g te bekennen en ook de gps gaf geen sjoege. Dus na een uurtje klimmen en klauteren op onze slippers zijn we onverrichter zake terug gekeerd, met alleen wat mooie plaatjes op zak.

Na dit spektakel moest de inwendige mens ook verzorgt worden, en gingen we op zoek naar een restaurant. Niet te vroeg, want dat wisten we nog van gisteren. En juist op het plein waar we neerstreken om eerst een biertje te consumeren, werd alles in de gereedheid gebracht voor een spectaculair optreden van niemand minder dan Rocío Guerra, een hier in de regio wereldbekende Sevilliaanse flamenco zanger- en danseres.

Gelukkig hadden we het enige tafeltje dat niet gereserveerd was, en werden we getraceerd op lekkere hapjes, goede wijn en een mooie show. Olé!

[ad_2]

Source