20 juni 2015

Dag 21

De dag van vertrek is aangebroken en we zijn een beetje in mineur. De zon schijnt onverminderd en het is heerlijk weer, maar we moeten er vandoor. We hebben een lange rit voor de boeg, en de vlucht is pas laat in de middag dus we kunnen rustig aan doen. Na alles vakkundig in de reistassen te hebben gepropt en een laatste controle of we niets vergeten zijn nemen we afscheid van Joyceline de verhuurster en gaan we op pad.

Het is rustig op de weg en hooguit een geparkeerde auto op de rotonde staat ons in de weg. Parkeren op zijn Spaans is je auto wegzetten. Maakt niet uit waar, maar je zet je rem aan en stapt uit en klaar. Op een rotonde, kruispunt, doorgaande weg of achter een andere geparkeerde auto: geen enkel probleem.

De E-15, ook wel Autovía del Mediterráneo genoemd, brengt ons van Almaria naar Malaga, vanwaar ons vliegtuig vertrekt. Het is zaterdag dus is er geen kip of ander pluimvee te bekennen, en we kunnen aardig doorrijden door het schone, echter met duizenden lelijke kassen bedekte zuid Spaanse land. Ieder beschikbaar horizontaal stukje grond heeft men namelijk misbruikt door met ontsierend vuilwit plastic over een paar gammele palen gedrapeerd een kas te creëren waaronder tomaten, komkommers en wat al niet meer te kweken. En dat gaat maar door. De hele provincie Almaria lang. U kunt dit bevestigen om dit eens via Google Earth van bovenaf te bekijken. Ik drijf deze keer niet over. (http://bit.ly/1K5YWls)

Terwijl wij daar zo verder zoeven bereiken we de eerst toeristenplaatsjes en wordt het uitzicht allengs vriendelijker. In Nerja stoppen we even voor een bakje en komen tot de conclusie dat we wat aan de vroege kant zijn. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde: vamos a la playa!!! Dus wij weer snel in el coche en hop, vol gas naar het strand. Datzelfde waar vorige week de autoruit was ingetikt ligt namelijk 8 minuten rijden van het vliegveld vandaan. Als we het toestel zien landen hebben we nog tijd genoeg! De strandlakens zijn zo gepakt, en voor dat uurtje heb je toch geen zonnebrandcrème nodig? “Ja, maar als ons ruitje nu weer wordt ingetikt en ze onze koffers meenemen?” denkt Patrick hardop. “Mijn cameratas gaat mee het strand op en als men behoefte heeft aan een grote tas vol vuile pendekken en overige zooi, dan mogen ze voor mijn part hun gang gaan!” breng ik in stelling.

En dus eindigt ook onze laatste anderhalf uur van de vakantie op het strand en komen we oververhit de luchthaventerminal in waar we nog net geen tijd genoeg hebben om onze emmer koffie leeg te drinken. De mensen en het materiaal van Ryanair brengt ons vlotjes naar Zaventem waar Jaap ons op komt halen. Bij een gevoelstemperatuur van -10 staan we in onze korte broek en slippers op hem te wachten.

Het is helaas weer voorbij maar we hebben 3 weken genoten van een mooie, fijne vakantie. De rest van het weekend zullen we nodig hebben om de spullen te wassen; ze zijn helaas niet gestolen en moeten we op zoek naar onze winterkleding.

Het was mij een waar genoegen om u deelgenoot te maken van ons uitstapje en de vele positieve reacties hebben mij aangespoord om het de hele vakantie vol te houden. Er is zelfs een milde vorm van inspiratie door ontstaan om dit vaker te gaan doen. Over 9 weken staat de volgende vakantie gepland. Wellicht tot dan!