Dag 3
Zoals u wellicht eerder heeft vernomen (zo niet lees dan verder) zijn wij met de nachttrein vertrokken uit SdC richting Madrid alwaar wij ons Spaans avontuur gaan voortzetten. Het TrenHotel bleek redelijk verstoken van luxe en ik moest omzichtig met mijn ietwat uit den kluyten gewassen reistas manoeuvreren om onze medepassagiers geen ernstig letsel toe te brengen. Het bed bleek van het type stapel en net groot genoeg voor een laaf van redelijke lengte. Perfect voor mij dus, maar Patrick moest zich dubbelvouwen om zich in te dekken, wat hem met zijn atletisch voorkomen bijzonder wel en zonder kleerscheuren lukte. Maar verder is het een prima manier om uzelf van A naar B ofwel C te verplaatsen, temeer omdat er een restauratiewagon beschikbaar was en er vandaag de dag geen illustere moordpartijen meer plaatsvinden, hetgeen ten tijde van Agatha Christie wel anders was. Daar kon geen exprestrein op zijn bestemming aankomen zonder eerst langs het mortuarium te rijden. Ik vermoed dat de oorzaak hiervan gevonden kan worden door het uit de mode raken van het beroep van butler.
Madrid heeft zoals vele andere wereldsteden rond het station allerhande faciliteiten geplaatst zoals restaurants en autoverhuurbedrijven, dewelke wij juist nodig hadden. De uiterst vriendelijke man (ik vermoed een aanhanger van de Griekse beginselen) van het verhuurbedrijf steldde ons een bolide ter beschikking en al snel waren we ontspannen in de Madridliaanse maandagochtendspits beland, welke niet eens zo heel veel van de Nederlandse afwijkt, alleen dat hier de bestuurders graag zoveel mogelijk van rijbaan verwisselen en pas 1 á 2 meter (en dat is ruim ingeschat) voor het einde naar die baan verplaatsen waar hun bestemming boven hangt en welke zich meestal aan de andere kant van de 5-baansweg bevindt. Maar zonder noemenswaardige ongevallen bereikten we onze bestemming in San Martin de Valdeiglesias.
In dit pittoreske plaatsje hadden we op Finca El Parral het knusse Casa La Azul gehuurd van Carmen die in geen velden of onverharde wegen te vinden bleek en schitterde door afwezigheid. We werden echter wel door een 106 jarig spaans boertje in het oud-spaans te woord gestaan. Dankzij mijn 13 jarige cursus Spaans voor Dummiez en mijn redelijk omvangrijke talenknobbel kon ik eruit opmaken dat Carmen er niet was, naar Madrid was en dat we morgen nog maar eens terug moesten komen. Gelukkig waren we in het bezit van de meest moderne communicatiemiddelen en werd het misverstand door Carmen (die het oud-spaans heel goed machtig is) rechtgezet en konden we in het alleraardigst huisje onze intrek nemen.
Later die middag maakten we kennis met Carmen die overduidelijk al enige tijd geleden was gestopt met haar adhd medicatie en zichtbaar overstuur was omdat zij die ochtend bij haar vertrek één van haar twee kittens per auto had overreden. Toen ook nog bleek dat de warmwatervoorziening in onze casa defect bleek was de ellende compleet. Hier kon alleen alcohol aan helpen, mits in voldoende hoeveelheid toegediend, hetgeen geschiedde en we uiteindelijk toch nog een gezellige en ontspannen avondje op ons terras hebben gehad om onze eerste dag hier af te sluiten.
P.s. Ik kan hier niet teveel grafische bestanden plaatsen daar vorige week een blikseminslag een einde heeft gemaakt aan de internetvoorzieningen en er nog 72 wachtenden voor Carmen zijn alvorens zij de beschikking krijgt over een nieuwe router. Ik moet mij dus verlaten op het karige 3g abonnement waar ik bedrijfswege aan gebonden ben.
