Dag 15
Duizend maal excuses, dames en heren, voor het enorme hiaat in de verschijning van de episodes van mijn reisverslag. Ik kan er slechts mijzelf op aanspreken en het boetekleed aantrekken. Maar ik zal u uitgebreid verslag doen van wat er de afgelopen dagen heeft plaatsgevonden.
We zijn blijven steken bij ons vertrek uit San Martin de Valdeiglesias. De vooravond van ons vertrek werden we door onze gastvrouw Carmen getrakteerd op een Klezmer concert in het zeer stijlvol gerestaureerde duizend jaar oude kasteel van voornoemd stadje. Een driemansformatie onder leiding van de zeer bekwame vioo- en celliste René Bosch uit Appingedam notabene, nam ons mee op een muzikale reis langs de landen van de Mediterranee, en bracht een muzikaal mozaïek ten gehore, waaruit opgemaakt moest kunnen worden dat grenzen niet bestaan. Heel mooi natuurlijk, maar het Klezmer en altruïstisch repertoire is niet echt onze kop thee en ik moest dan ook regelmatig mijn echtgenoot met een flinke por wakker maken en zelf menig gaapje achter de hand wegmoffelen.
Op hun vakgebied waren de muzikanten echter zeer kundig en een volgende keer zal ik zeker een goede smoes verzinnen. Carmen was echter zo overenthousiast dat ze het bijna met een hysterische toeval moest bekopen, en kocht zowat de hele oplage van de cd’s waarmee de muzikanten een extra zakcentje poogden bij te verdienen. Nadat ze uiteindelijk een beetje gekalmeerd was, hebben we dit gedeelte van onze vakantie afgesloten met een hapje en een drankje ten huize van onze hospita, waarvan u misschien het idee heeft dat zij een drukke en overactieve vrouw is, uitgerust met een enorme spraakwaterval. Dan heeft u goed gelezen! Maar boven alles is zij een zéér gastvrije dame die het allemaal in haar eentje moet rooien (met een beetje hulp van Tomas natuurlijk) en als u een keer een adresje zoekt voor verblijf in de buurt van Madrid kan ik haar van harte aanbevelen!
Muchas gracias Carmen por la buena atencion y saludas a Tomas y Milly. Besos, Patrick y Andy
Zodoende vertrokken wij ’s anderendaags met de trein van Madrid naar Malaga voor het volgende hoofdstuk van onze doorreis door het mooie Spanje. Met de Spaanse variant van de Fyra, die hier wel op tijd en zonder mankeren grote afstanden met zo’n 300 km per uur kan overbruggen, zouden we in drie uur op onze bestemming arriveren. Wat echter een ontspannen en rustige reis had moeten worden werd een hel van schier onmetelijke afmeting toen bleek dat onze coupe, naast een oud omaatje en een backpackende jongedame, gevuld werd met zo’n 50 kinderen van een of andere voetbalclub van tussen de gemakkelijke leeftijd tussen 8 en 11 jaar oud. Daar ging onze rust. Zo u weet worden Spanjaarden standaard uitgerust met een ingebouwde versterker en een aangeboren respectloosheid voor alles behalve zichzelf. Zo ook deze 50 duivels en demonen. Tegen over ons zaten Satan en Lucifer die het lumineuze idee hadden opgepikt om in een met volle snelheid rijdende hogesnelheidstrein Djenga te gaan spelen. Hilarisch natuurlijk en binnen de kortste keren lagen alle stukken door het treinstel tussen de snoeppapiertjes en de chipskruimels.
Gelukkig was er een begeleider die toen ik hem erop aanschreeuwde dat het toch wel erg luidruchtig in de coupe was, de boel voor 3 seconden stil kreeg. Dit ging niet beter worden, dus besloot ik maar om even koffie te gaan halen. Mijzelf door de kluwen van kinderarmen en benen wringend, hier en daar al dan niet per ongeluk op voeten of andere kinderonderdelen trappend en oerhollandsche verwensingen uitdelend, want dat verstonden de ettertjes toch niet, kwam ik in de volgende coupe erachter dat het altijd erger kan. Deze was namelijk tot de nok toe gevuld met het meisjeshockyteam.
