Dag 2

[ad_1]
Kroatië 2018

Dag 2

Omdat we gezien de late aankomst gisteren geen victualiën en andere benodigdheden meer konden verkrijgen, hadden we dus vanochtend geen koffie. U begrijpt dat ik daar natuurlijk de halve nacht van heb wakker gelegen en onrustig als een nachtvlinder in de ochtend wakker werd.

Nee, hoor dat is maar gekheid. Ik heb een heerlijke kop muntthee uit eigen tuin gebrouwen voordat we naar de dichtstbijzijnde Konzum, zeg maar de plaatselijke variant van de SuperDeboer, konden om ons te voorzien van de eerste levensbehoeften en andere benodigdheden, zoals ligbedden en chocolade (74%). De uiterst vriendelijke employees hadden kennelijk nog nooit Hollandse toeristen in hun winkel gehad, want we werden prompt, maar heimelijk op de foto gezet. Alsof wij niet weten dat je met een telefoon ook foto’s kunt maken. Tsss.

Zoals gemeld wonen we in een tiny house, maar met een mega tuin, waarin vooral groentes worden geteeld waar we vrijelijk van kunnen oogsten voor eigen gebruik. Er staat ook voor een weeshuis aan munt, en we hebben een buitenkeuken met gaspitjes, dus geen probleem voor een kopje thee. Bovendien hadden we nog een sandwich over, van bedenkelijke kwaliteit, die we op de veerpont hadden bemachtigd, dus we hebben het, zij het met bovenmenselijke inspanning, gered.

In het dorp aangekomen eerst maar eens een tas koffie bij bar Tropikana gedronken, en voor de zekerheid een tweede genomen. Voor 70 kuna, omgerekend 95 cent per kopje, kunde geen buil vallen, zeg ik altijd maar!

Omdat we even moesten wachten op de fietsenverhuurder om de bicyclettes om te ruilen voor gemotoriseerde exemplaren, hebben we maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om het havenstadje te verkennen. Welnu, dat was zo gedaan. Buiten de rand van de haven is werkelijk niets te beleven. Maar aan de haven zelf zijn diverse restaurants en barretjes dus we hoeven ons komende dagen niet te vervelen.

De scooters waren nogal aan de prijs en omdat we er twee nodig hadden voor zes dagen besloot ik het erop te wagen om voor een discount te vragen. Tja, korting. Dat is met wat, zag ik de verhuurder in het Kroaats denken. Nou vooruit, maar dan wel als u à kontant betaald. Gelukkig zijn hier meer geldmachines te vinden dan knappe Kroaten en vindt men er om de 20 meter wel een, dus dat was wat ons betreft geen enkel probleem. Voor 1800 kuna zitten wij komende week qua gemotoriseerd vervoer gebakken.

Aldus reden we zwaar beladen met boodschappen en ligbedden naar ons huisje op de berg en waren we net op tijd binnen toen een ongekend onweer losbarstte. Dus bleef er niets anders over dan een broodnodige siësta, een fenomeen dat hier onbekend is, maar dat wij dus bij dezen geïntroduceerd hebben, te houden. Dat lukte bovenverwachting goed, omdat we natuurlijk inmiddels zwaar vermoeid zijn van alle beslommeringen van de afgelopen 24 uur.

Even na half 8 zijn we weer op pad gegaan op zoek naar een restaurant dat hier hoog aangeschreven staat en dat we op aanraden van Mette Ida zeker moesten bezoeken. Dus wij op de scooter en een kleine 10 minuten later waren we, via een omweg en een foute afslag ter plaatse. De jongedame die ons verwelkomde vertelde dat het ongebruikelijk was om zo maar binnen te vallen. Maar voorruit, ze zou het eens navragen bij de eigenaar. Die streek met zijn hand in zijn haar en over zijn hart en gaf akkoord, maar: “only meat!” Het restaurant bleek mudjevol te zitten en dus werd er een zesde tafel van zolder gehaald. Het eten was fenomenaal lekker en we begrepen wel waarom dit een populair etablissement was. De wijn werd per karaf geserveerd. Ik vroeg nog om een fles, maar nee, we have only open wine.

We waren net aan de hoofdmaaltijd begonnen toen de chef-kok, een met Slavisch voorkomen behepte (zoals er hier meer zijn), morsige, dikbuikige jongeman, binnenkwam. De eigenaar, die bij een aantal lokalen aan de stamtisch was bijgeschoven stond samen met 3 anderen op en liepen samen met hem naar het midden van het tot eetzaal omgebouwde kippenhok en gingen in een cirkel staan.

Wat toen volgde was een harmonische samenzang zoal ik nog nooit heb gehoord. Van een hemelse (zo die mocht bestaan) schoonheid en een ontroerende droefheid in de melodie waar een Dorisch mineur de lading niet dekt.

Ik was te emotioneel was om net zoals onze Amerikaanse en Duitse disgenoten meteen de zaktelefoon op te pakken en alles op film vast te leggen, maar gelukkig vonden er nog 2 sessies plaats, echter bleef men daarbij aan de voornoemde stamtafel zitten, zodat de keel tijdig gesmeerd kon worden, hetgeen bij zulk vocaal geweld geen overbodige luxe lijkt.

Het werd laat, en de wijn kon ons niet dronken krijgen, maar we moesten op enig moment afscheid nemen. De rekening was hoog, misschien een foutje, maar allez, we hadden een schitterend optreden gepresenteerd gekregen waar men in de rest van de EU en ver daarbuiten klinkende munt voor had neergeteld.

Met de scooter aan de hand zijn we naar huis gelopen (dat is niet echt de feitelijke juistheid, maar er lezen ongeruste en bezorgde ouders mee) en na een nachtmutsje weer te bed geraakt. Wat een dag!

P.s. Vanwege door Facebook opgelegde beperkingen vind u het filmpje in de reacties.







[ad_2]

Source

12 Reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*