[ad_1]
Het is altijd weer even wennen als je jezelf in den vreemde begeeft, ondanks dat we hier al een aantal keren geweest zijn. Zo begaf ik mijzelf al vroeg naar de plaatselijke bakker, die zijn brood hier nog op houtgestookte ovens bakt en daarnaast overheerlijke pastel de natas verkoopt. Ook de recepturen waar het brood mee wordt gebakken zijn al eeuwen oud, dus kocht ik een brood dat een normaal formaat leek, maar toch zo’n twee kilo woog. En twee pastellekes. “Dat is dan € 4,37” zei de bakkersvrouw vriendelijk. Ik greep naar mijn gsm en zocht naar de pinautomaat om er even langs te swipen. Maar dat was een beetje dom. Ovens op hout stoken en digitaal betalen, dat is natuurlijk gekkigheid. Maar ja, ik heb al maanden geen contant geld meer op zak, dus kon ik eerst op zoek naar de geldautomaat om contanten te bemachtigen. In heel het durp is er maar één, en die wist ik nog van vorige keren te vinden. Gelukkig is Odiaxere niet groot, want de pinmachien bevond zich helemaal aan de andere kant van het plaatsje.
Maar goed, het loopje was goed voor het saldo op m’n stappenteller. Edoch, eenmaal terug was de bakkersvrouw verdwenen en stond er een hulpje achter de toonbank. Ga dan maar eens uitleggen hoe de situatie was, en dat er als het goed is een zak met brood en lekkernijen klaar ligt, terwijl u de Portugese taal in het geheel niet machtig bent, en steeds vervalt in het Spaans waarvan u denkt “dat lijkt best op elkaar” maar waarover de Portugezen een heel andere mening zijn toegedaan.
Gelukkig kwam de vertaalapp om mijn smartphone van pas, en begreep de bediende dat ze hulp moest gaan halen, en kwam op het eind toch alles weer goed.
Ik zal u verder niet vermoeien met het bezoek aan het strand. Wat echter niet onvermeld mag blijven is dat ik het nog nooit zo druk hier op Meia Praia heb gezien. Heel de parkeerplaats vol, geen plaats meer vrij in de restaurants, en er was zelfs een ligbedverhuur met relaxmassagediensten! Gelukkig was er zoals u op de foto’s kunt zien nog een klein plekje vrij.
Echter, zo ik u reeds eerder vermeldde, is ons verblijf op Quinta O Salto werk gerelateerd, en kreeg ik eind van de middag de instructies van Marjo over hoe het landgoed te verzorgen. U zult er versteld van staan, maar u ziet dat er niets van gelogen is.
De dag hebben we afgesloten bij restaurant Lopo, waar de eigenaar en zijn vrouw ons hartelijk verwelkomde. Toen we twintig jaar geleden voor het eerst in Odiaxere belandden, aten we hier het vaakst en het lekkerst. Gelukkig is dat niet veranderd, maar destijds was de eigenaar al een oud menneke, en dat is niet verbeterd, zeg maar. Gelukkig zijn wij wel van die jonge goden gebleven.
[ad_2]
Laat een reactie achter