[ad_1]
En zo werd het de langste dag, of kortste nacht net zo u wilt, en dat wordt natuurlijk wereldwijd gevierd met de Noche de San Juan, Nit de foc, Sint Jansfeest of hoe het ook in de diverse landen mag heten. Oorspronkelijk in heidense tijden werd de zonnewende gevierd, maar later werd er een heilige-van-dienst aan dit feest toegekend, die we heden-ten-dage kennen als Johannes de Doper, bekend van het gedicht over zijn koperen achterwerk.
Wij vierden dit mee met de lokale bewoners van Torre-del-Mar die er op dit feest barbaarse taferelen op na houden. Zo dopen zij hun hoofd om middernacht in de Middellandse Zee om zodoende de rest van het jaar fit van lijf leden te zijn. Ook staat men de volgende dag vroeg op om zo de rest van het jaar onvermoeibaar door te komen.
Er werd ook een groots en schitterend vuurwerk afgestoken om boze geesten te verdrijven, al was het niet zo fijn dat dit twee meter van ons vandaan gebeurde. Toen dat een kwartier later was afgelopen ging de grote massa naar huis en bleven de die-hards op het strand hun eigen meegebrachte consumpties nuttigen bij hun zelfgestookte vuurtjes. Er werd met geen woord gerept over atoomnummer 7.
De andere dag gingen we nog eens terug naar de populaire badplaats om een fijne lunch te genieten met onze vrienden uit Alfarnatejo waarna we op het strand even moesten uitrusten van al deze activiteiten.
Na het ontbijt, dat traditioneel bestaat uit pan con tomate (een geroosterd sneetje brood met gepureerde tomaat van Spaanse origine met een drupje olijfolie) met een lekker bakje uit de Moka-express van Bialetti zijn we gisteren weer naar Playa de Cantarriján (u weet wel, met die pendelbusjes) gegaan en het was er iets drukker dan eerder deze week, maar het blijft een fijne baai waar je lekker uit de wind kunt zitten, die op overige stranden de 5 bft aantikt, en voor mensen met een teergevoelig huidje zoals ik is er genoeg schaduw van rotswanden en een enkele grot.
Enig minpuntje betreft mijn boek. Dat is kapotgegaan. Grrrr! Ze hebben 4 robotkarretjes op Mars rondrijden en ik kan op 2500 km afstand de Bredase krant van vandaag lezen, maar een systeem dat voorkomt dat je met je strandstoeltje (weer) op je e-reader gaat zitten; ho maar!
Omdat we rijkelijk laat van het strand terugkeerden besloten we om in het enige restaurant van Arenas het avondmaal te gaan nuttigen, maar u raadt het al; Jueneta had kennelijk een goede weekomzet gedraaid en zag geen noodzaak om op zaterdag nog open te gaan. Nu is er op het dorpsplein nog een barretje, heel origineel café bar La Plaza genaamd waar men niet onaardige hamburgers en aanverwante zaken serveren. Het was er gezellig druk en de nieuwe bediende gaat het heus wel leren.
Vandaag rusten we vooruit, want we vertrekken morgenochtend heel vroeg op een tijd die ik u zal besparen maar morgen om deze tijd staan we de tassen alweer uit te pakken en hangt waarschijnlijk de eerste vakantiewas alweer aan het droogrek, dus gaan we ons niet teveel inspannen.
De vaste lezers van dit feuilleton zullen wel bemerkt hebben dat we sowieso weinig inspanningen hebben verricht. Geen wandelingen of bergbeklimmingen, waar we normaal ons hand, of voet in dit geval, niet voor omdraaien. Zowel mijn man als ik hebben toch wat last van de naweeën van ons Corona-griepje; hij meer dan ik, maar het maakte wel dat buitensporige inspanningen afgestraft werden met uitputting en ademnood.
We hebben echter gewoon de tering naar de nering gezet en gedaan wat kon en wanneer het niet kon, gingen we gewoon even liggen onder de strakblauwe luchten die ons (op één dag na) niet in de steek hebben gelaten, en hebben een heerlijke, en zelfs onvergetelijke vakantie genoten met als hoogtepunt de viering van mijn verjaardag met familie en vrienden hier op de berg bij Alfarnatejo.
Rest mij u weer te danken voor uw aandacht en medeleven en ik hoop u snel weer een nieuw vakantie avontuur voor te schotelen! ¡Hasta pronto!
P.s. Muchas muchas gracias aan Eddie voor het oppassen op ons huis en de poezelige hoogheden.
Nog 14
[ad_2]
Laat een reactie achter