[ad_1]
Tijdens de rit naar het vliegveld om mijn broeder en zijn lieve vrouw, mijn schoonzus dus, op weg naar huis te helpen, kreeg mijn voor héél veel geld gehuurde automobiel een technisch mankement. Het was weliswaar niet zo ernstig dat we langs de kant moesten, maar het raampje van de chauffeurszijde, dat ik had geopend om te kunnen zwaaien en de boel af te koelen, ging niet meer dicht. Alle knopjes geprobeerd, maar helaas, het raam was open en bleef open. Ge zoekt het maar uit. Dat heb je met die bederne techniek van tegenwoordig. Vroeger hadden we een zwengel. Dat was wel wat meer werk, maar het werkte tenminste.
Nu had ik al een niet al te beste relatie met dit vervoermiddel; een afgeragde, aftandse en gebutste Fabia uit het jaar blok, die ondanks een uitgebreide belofte in de handleiding hardnekkig weigerde mijn iPhone met routeplanner te herkennen, dus zag ik in dit defect een uitgelezen kans om de auto om te ruilen. Ik begon me voor te bereiden op een oeverloze discussie met technici die een halve dag nodig zouden hebben om te constateren dat ik gelijk had, maar niets bleek minder waar. Binnen 7 minuten stond ik buiten met een spiksplinternieuwe Seat vernoemd naar een van de Balearen. Met CarPlay, dus inprikken en gaan!
Naar Arenas dus, het dorp waar we de rest van onze vakantie doorbrengen. En ondanks dat we de afgelopen drie dagen zoveel hadden gegeten dat we makkelijk een week zonder konden, gingen we toch op zoek naar een etablissement om een hapje te kunnen nuttigen. Het dorp heeft er twee, en één ervan was volgens internet op maandag gesloten. Dus was de keuze niet moeilijk. Echter, zo bleek bij aankomst, was juist dit tentje gesloten en juist dat andere geopend. Dat hadden we al geconstateerd in het voorbij rijden. Er zaten daar namelijk zo’n driehonderd kinderen op het terras vanwege de afsluiting van het schooljaar.
Nu moet u weten dat Spaanse kinderen geboren worden met ingebouwde versterker die alleen op het hoogste volume werkt, en zij onbelemmerd hun gang kunnen gaan, want niets mag hun ontwikkeling in de weg staan. Of mogelijk hebben de ouders en opvoeders het moedeloos opgegeven de vorming van deze creaturen nog enige kans te geven.
Dus u begrijpt onze twijfeling om nog even een uurtje verder te rijden naar een ander dorp, maar de tijd noopte ons om toch hier maar een poging te wagen. Gelukkig was er binnen nog plaats en was het eten prima en de bediening uiterst vriendelijk. Na afloop konden we op ons terras in alle rust tot rust komen.
[ad_2]
Laat een reactie achter