[ad_1]
Het was een paar dagen geleden (ja, ik loop achter) wat minder weer. De temperatuur was prima maar het was wolkig en er werd zelfs regen verwacht. Nu gunnen wij de Spaanse bevolking, natuur en boeren veel water, want het is nodig, maar het bleef bij een paar armzalige druppels. Het was echter een perfecte dag voor een bezoekje aan de oude binnenstad van Vélez-Málaga, een verbastering van het oud Andalusische Ballix-Malaca, dat vrij vertaald zoveel betekent als “de vallei van Málaga’.
We hebben er het fort gezien en het huis van Miguel de Cervantes, de bekende Spaanse auteur van de beroemde ridderroman Don Quichot. Niet dat het echt zijn huis was, maar meer zijn werkplek, want naast beroemd schrijver was hij onder andere ook inspecteur der belastingen, en heeft hij hier ooit een tijdje kantoor gehouden.
Na de beklimming van het fort (u weet, die staan altijd op een berg) en het geslenter door de oude straten, was onze beperkte energie op en gingen we op zoek naar een etablissement om onze lunch te nuttigen. Het was dinsdag en er was niet veel open: twee restaurant op loopafstand volgens de googlemaps. “Die of die?” Stelde ik voor aan mijn lieve echtgenoot. “Maakt niet uit; doe die maar”, zei hij zelfverzekerd. Dus wij naar binnen en daar stonden we in een soort zaal met een aantal tafels, maar ook met een conciërge in de entree, die ons overigens geen blik waardig keurde, maar de serveerster zei dat er plek zat was, ook buiten op het terras.
Het menu was beperkt, en we kozen allebei het zelfde: sopa de Picadillo en lomo huppeldepup con patatas. Nu heb ik wel eens beter gegeten, maar het kostte geen pepernoot, dus we klaagden niet, maar we vonden het toch een wat vreemde omgeving, die meer deed denken aan een restaurant in een bejaardencentrum. En dat was het ook…
[ad_2]
Laat een reactie achter